Ik hou van garnalen. Niet zozeer dat de levende garnaal een ‘wauw’- gevoel oplevert- ik vind ze helemaal niet mooi – maar ik vind ze heel lekker. Een Vlaamse tomaat-garnaal, een voorgerecht met appeltjes en garnalen, een garnaalsalade voor op de boterham: ik voel mijn smaakpapillen al tintelen.
Het duurde jaren voor ik ontdekte dat de lekkere, kleine, gekookte, roze garnaaltjes in werkelijkheid grijze mormels waren. Er zijn nog wel meer verrassingen in het leven naarmate je opgroeit. Dankbaarheid is er zo een van. Als klein meisje leerde ik ‘dank u’ te zeggen aan mensen die me iets gaven. Ik koppelde dankbaarheid aan iets krijgen. Dat op zich is al een geweldig begin om de diepte en schoonheid van dankbaarheid te ontdekken. Iets krijgen is geen vanzelfsprekendheid en toen ik later les gaf aan 12-jarigen was het een van mijn doelen om dit aan ‘mijn pré-pubers’ te onderwijzen.
Dankbaarheid leren aan kinderen
is meer dan dressuur;
het is hen het gevoel van
geluk en warmte laten ervaren.
Dat gun je toch ieder kind?
Er zijn vele gewoontes uit de Verenigde Staten naar de rest van de wereld overgewaaid, ook naar mijn kleine België. Denk maar aan Mc Donalds en andere fastfoodketens, aan padel en aan Halloween. Dit zullen wellicht nooit mijn favoriete tradities worden, maar ik vind het wel spijtig dat ‘Thanksgiving’ ons continent nog niet bereikt heeft. Wat een mooie gewoonte om een feest te houden voor alles waar je het afgelopen jaar dankbaar voor was. Je kan toch niet genoeg je dankbaarheid uiten?
Een rijk leven
is een verzameling van
kostbare momenten.
(meditation moments)
Kennen jullie Edward Rickenbacker? Deze Amerikaan was voor de Eerste Wereldoorlog een succesvolle autocoureur en tijdens die eerste Grote Oorlog een Amerikaans gevechtspiloot. Na de oorlog werd hij beloond met de Medal of Honor.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog moest hij in 1942 een noodlanding maken met zijn Boeing B-17 boven de Stille Oceaan. Na 24 dagen op een reddingsvlot rondgedobberd te hebben, werden hij en zes van zijn metgezellen gered.
Waarom vermeld ik Eddie Rickenbacker in deze blogtekst over dankbaarheid? Natuurlijk is hij een oorlogsheld die vocht voor het behoud van vrijheid en daar zouden we altijd dankbaarheid voor moeten blijven tonen. Maar ik heb een verhaal gehoord over zijn ervaring op dat vlot in de Stille Oceaan en omdat iedereen van een mooi verhaal houdt, wil ik dit met jullie delen.
Stories make us more alive,
more human,
more courageous,
more loving.
(Madeleine L’Engle)
Elke vrijdagavond, als de zon een mooie oranje bol geworden was en stilletjes haar tocht naar de blauwe oceaan daar beneden begon, zag je een oude man, Eddie, langs het strand naar zijn favoriete pier wandelen. In zijn knokige hand had hij een emmer vol garnalen. Hij wandelde naar het eind van de pier, helemaal alleen. Je zag enkel een paar joggers op het strand, maar voor de rest was Eddie alleen. Alleen met zijn gedachten … en een emmer vol garnalen.
Maar het duurde niet lang voor hij gezelschap kreeg. Honderden witte stipjes aan de lucht kwamen schreeuwend en krijsend naar de stille, oude man toegevlogen. Tientallen zeemeeuwen omcirkelden hem, wild flappend met hun vleugels. Eddie gooide handenvol garnalen naar de hongerige vogels. Als je heel goed keek zag je de oude man glimlachen. En als je heel goed luisterde hoorde je hem zeggen: ‘Dankjewel, dankjewel.’
Enkele minuten later was de emmer leeg en de meeuwen verdwenen een voor een. Eddie bleef nog even staan, diep in gedachten verzonken alsof hij zich in een andere tijd en plaats bevond. Uiteindelijk keerde hij zich om en wandelde traag de pier af richting strand. Een paar vogels hopten nog even met hem mee, maar eens aan het strand zweefden ze zachtjes omhoog en vlogen weg. De oude man keek hen nog een tijdje na en vervolgde dan zijn weg naar huis.
Mocht jij op het strand zijn en Eddie op de pier, wie zou je dan zien? Voor de meesten leek het alsof Eddie een rare snuiter was, wie gooide nu garnalen naar de meeuwen? Ze zagen een oude man, verward in zijn gedachten, verloren in zijn wereld, met een emmer garnalen. Elke dag hetzelfde vreemde ritueel, wat een nonsens …
Eddie Rickenbacker vervulde tijdens de Tweede wereldoorlog verschillende vliegopdrachten over de Stille Oceaan. Tijdens een van die opdrachten moest hij een noodlanding maken op het water. Hij en de zeven andere bemanningsleden konden op het reddingsvlot kruipen. Ze dobberden dagenlang over de oceaan. Ze hadden last van de zon en de hitte en ze kregen problemen met haaien. Maar meest van al hadden ze te kampen met honger en dorst. Op de achtste dag hadden ze geen voorraad meer: geen voedsel meer, geen drinkwater meer. Ze dreven honderden kilometers van het vasteland en bovendien wist niemand waar ze waren en of ze nog wel leefden. In Amerika baden vele mensen dat ze levend mochten teruggevonden worden.
De zeven mannen hadden een wonder nodig. Ze hielden een eenvoudige gebedsdienst en vroegen om een wonder. Ze probeerden te slapen. Eddie trok zijn legerpet over zijn neus. Alles wat ze hoorden was het klotsen van water tegen het vlot. Plots voelde Eddie iets op zijn pet. Het was een zeemeeuw! Eddie bleef doodstil zitten en met een flits greep hij de krijsende meeuw en wrong hem de nek om. Ze pluimden de vogel en die diende als karig maal voor zeven mannen. Ze gebruikten de darmen als lokaas voor vis, en ze vingen vis. Ze kregen daardoor meer lokaas en konden meer vis vangen. Door deze eenvoudige techniek konden ze in leven blijven en na 24 dagen werden ze gevonden en gered.
Eddie Rickenbacker leefde nog vele jaren, maar hij was het offer niet vergeten van die zeemeeuw. Hij stopte nooit met ‘dankjewel’ te zeggen. En daarom kon je hem elke vrijdagavond op een pier in Florida zien staan met een emmer vol garnalen en een hart vol dankbaarheid.
(referentie: Max Lucado, In the eye of the storm)
Remember the days
you prayed
for the things
you have now.
(anoniem)
Ik vond het verhaal van Eddie Rickenbacker te mooi om in de vergeethoek te raken. Het leerde me enkele dingen. Ik moet voorzichtig zijn in mijn oordeel als ik oudere mensen raar zien doen. Ik weet immers niks wat er in hun leven afgespeeld heeft en hoeveel moeilijkheden ze overwonnen hebben. Ik leerde ook dat met welke tegenslag ik ooit te maken krijg, ik de hulp en de talenten van anderen kan gebruiken om mijn uitdagingen te overwinnen. En natuurlijk heeft Eddie me getoond hoe we degenen die ons geholpen hebben nooit mogen vergeten. Zelfs een schijnbare nutteloze ‘zeemeeuw’ kan me helpen, of blij maken, of kracht geven, en dankbaarheid tonen is een prachtig betaalmiddel.
In een wereld waar normen en waarden steeds dieper zinken, is het toch heel belangrijk om dankbaar te zijn. Het helpt ons om blijer te zijn, meer tevreden en meer open naar anderen. ’s Morgens dankbaar opstaan is een energiebooster voor de rest van je dag. Als dingen anders lopen dan verwacht, als ziekte je neervelt, als ouderdomskwalen de kop op steken, als vrienden schaarser worden, als onverwachte kosten je kopzorgen bezorgen, als je mentaal in een put zit, enzovoort, dan is het niet zo gemakkelijk om dingen te herkennen die je blij maken. Maar ze zijn er wel, die tedere vingerafdrukken van God. Om je te helpen wil ik je de volgende uitdaging geven: de dankbaarheidsuitdaging. Zoek een rustig plaatsje op en neem de tijd om een lijst van 100 dingen op te schrijven waar je dankbaar voor bent. Ja, 100! Maar om het eenvoudiger te maken heb ik er 10×10 van gemaakt. Ben je er klaar voor?
De Dankbaarheidsuitdaging:
10 soorten eten (maaltijden, desserts, …)
10 materiële dingen
10 lichamelijke dingen die je kan doen
10 uitvindingen
10 boeken
10 dingen in de natuur
10 plaatsen op aarde
10 levende mensen
10 overleden mensen
10 dingen over het evangelie van Jezus Christus
Als je klaar bent met deze lijst dan zal je merken dat er nog zoveel meer dingen in je leven zijn waar je dankbaar voor bent. En dat is het mooie aan dankbaarheid: hoe meer je het uit, hoe meer je het ziet.
Waar jij je aandacht op richt,
dat groeit.
(meditation moments)
Ik ben alvast dankbaar dat jij mijn blog leest 🙂
En o ja, bewaar je lijstje. Het zal dikwijls een glimlach op je gezicht toveren.
Zo’n maand geleden, terwijl de eerste tere bloesems aan de bomen verschenen, leerde ik een nieuw woord. Het was de naam van een virus: Covid 19.