Categorie: geloof

Mijn commentaar bij uitspraken over geloof en godsdienst.

Pasen, het feest van de grootste overwinning ooit.

linda 2 reacties

Pasen, de allerbelangrijkste feestdag voor Christenen. Het is niet Kerstdag maar Pasen, omdat zonder Pasen er geen reden zou zijn om Kerstdag te vieren.
Op Pasen gedenken we de opstanding van Jezus Christus, de overwinning op de dood. Voor alle mensen ooit. Dat is ongelooflijk goed nieuws en daarom is het ook heel passend dat we over ‘het evangelie’ van Jezus Christus spreken, het goede nieuws, de blije boodschap.

Ongelooflijk goed nieuws? Voor vele mensen is dit inderdaad niet te geloven. Ze houden het bij paaseieren en de paashaas. Maar de verrijzenis is wel echt gebeurd, er zijn vele getuigenverslagen. De opstanding van Jezus Christus is een van de zorgvuldigst vastgelegde gebeurtenissen in de geschiedenis. Ik geloof het en vele anderen ook.

‘Als Jezus uit de dood is opgestaan,
is Pasen
geen eitje.’
(visje)

De week voor Pasen gebeurt er van alles in het leven van Christus. Je kan dit lezen in het Nieuwe Testament en de verschillende schrijvers ervan hebben het in hun perspectief geschreven.
Samengevat rijdt Jezus op zondag op een ezel Jeruzalem binnen. Een hele hoop mensen gaan uit hun bol van blijheid en met palmtakken en hosanna-kreten verwelkomen ze Hem als de langverwachte Koning. De hele stad was in opschudding en men vroeg zich af: ‘Wie is Dat?’ Is Hij een timmerman, een filosoof, een grote leraar, een profeet, een genezer, een vernieuwer, een bevrijder, een oproerkraaier, of is Hij de Zoon van God?

In plaats van de Romeinen buiten te zwieren, heeft Jezus het op maandag op de kopers en verkopers in de tempel gemunt.
‘Je hebt van Mijn huis een rovershol gemaakt’, zegt Hij en vijandelijke gedachten wortelen nog dieper bij de leidende geestelijke klasse.

Dinsdag is een dag waarop Jezus belangrijke leerstellingen onderwijst in diepzinnige parabels. Hij spreekt over Zijn vertrek en Zijn wederkomst. Hij veroordeelt de verwaandheid en de schijnheiligheid van schriftgeleerden en farizeeërs. Die besluiten dat het welletjes was geweest en beramen een plan om Jezus te doden.

Judas Iskariot vindt het ook allemaal maar niks meer en de volgende dag besluit hij zijn Meester te verraden. Voor de prijs van een slaaf verkoopt Judas zijn ziel.

Op donderdag stelt Jezus het avondmaal in en begint Hij in de Hof van Getsemane, onder eeuwenoude olijfbomen, de prijs af te lossen voor alle zonden, zwakheden en onvolkomenheden van de hele mensheid. Als een willoos lam laat Hij, die legioenen engelen kan roepen, zich gevangennemen.

Vrijdag zien we een onrechtvaardig verhoor, een illegaal proces, zweepslagen, het gruwelijke kruis en een vlugge begrafenis.
De aarde reageert geschokt. De zon verstopt zich uit schaamte, rotsen kreunen en beven, en de voorhang van de tempel scheurt middendoor als de Zoon van God zichzelf offert om de onsterfelijkheid en het eeuwig leven van de mens tot stand te brengen.

Gelukkig worden op zondag alle tranen, verdriet, onbegrip en twijfel triomfantelijk weggeblazen door de verrijzenis van Jezus Christus. Russell M Nelson zei daarover: ‘De opstanding van de Heiland was de uiteindelijke overwinning, het ultieme wonder, gewrocht uit voorsterfelijke ordening, onbeschrijflijke kwelling en goddelijke macht uit de hemel. Uit die ondoorgrondelijke macht, die door de liefde, alwetendheid en almacht van Zijn Vader mogelijk was gemaakt, werd Jezus Christus de ‘Eersteling’ van de opstanding.’

‘Lieflijke morgen, van Gods licht vervuld;
zie, hoe het zonlicht de schepping verguldt.
Hemel en glorie weerschijnen in ’t graf
sinds Hij verrees, ’t eeuwig leven ons gaf.’
(lofzang ’t Licht van de morgen’)

O ja, er is ook nog zaterdag. Een dag die we lijken te vergeten. Alles lijkt stilgevallen te zijn op die zaterdag voor Pasen. Jezus’ levenloze lichaam ligt stil in een graf. Een grote steen verspert niet alleen de toegang voor mensen, maar ook het geluid van binnen en buiten. Het is stil, doodstil.
De wereld draait verder, maar veel stiller. Weg zijn de hosanna-kreten, weg de spotters, weg de treurenden. Het is in Jeruzalem echt een doodstille zaterdag.

Als ik aan Pasen denk, dan zijn vrijdag en zondag wel de hoogtepunten: het lijden en de overwinning.
Maar toch is er ook zaterdag, die stille zaterdag. Een dag die het geloof op de proef stelde.
Het maakte de discipelen waarschijnlijk wel zenuwachtig, die zaterdag zonder geluid. Hoe moest het nu verder met hen?
Misschien waren ze ook wel een beetje opstandig. Ze begrepen het niet. Jezus had mensen uit de doden opgewekt, waarom kon Hij dit niet bij zichzelf dan? En waar was God dan? Waarom had Zijn Vader niet ingegrepen?
Ze zullen bang geweest zijn, moedeloos …

Hebben wij allemaal ook niet af en toe zulke zaterdagen? De periode tussen moeilijkheden en oplossingen? Tussen verdriet en vreugde? Tussen vragen en antwoorden? Tussen twijfels en het weten?
Zijn wij dan soms ook niet teleurgesteld, opstandig, moedeloos?
Het zou zelfs kunnen dat er dan een zaadje van twijfel ontkiemt: Bestaat God wel? Als Hij bestaat, waarom reageert Hij dan niet? Waarom blijven antwoorden weg? Als God echt van me houdt, waarom helpt Hij mij dan niet? Als Hij met me meevoelt, waarom geneest Hij mijn hart dan niet?

In Psalmen 16:10 lezen we:

‘Want U zult mijn ziel in het graf niet verlaten.’

Als ik dit vers laat doordringen, dan krijg ik de geruststelling dat God me niet alleen laat op mijn stille zaterdagen. De stilte betekent niet dat Hij afwezig is, of te druk bezig met andere dingen, of onverschillig. De stilte heeft me iets te leren.

‘Want alle vlees
is in Mijn handen;
wees stil en weet
dat Ik God ben.’
(L&V101:16)

Stille zaterdagen hebben een doel. Als al ons ongemak direct verholpen zou worden, of al onze vragen direct opgelost zouden worden, alle verdriet ineens zou verdwijnen en alle twijfels plotseling  in de grond zouden worden geboord, zouden we dan de genezing of het antwoord voldoende appreciëren? Zouden we medeleven kunnen ontwikkelen?

Misschien is het ook wel de bedoeling om geduld te leren, om geestelijke spieren te ontwikkelen, om vol te houden.
We ondervinden en begrijpen dan wat Johannes schreef:
‘Want zo lief heeft God de wereld gehad, dat Hij Zijn Eniggeboren Zoon gegeven heeft, opdat eenieder die in Hem gelooft, niet verloren gaat, maar eeuwig leven heeft.’ (Johannes 3:16)

Liefde is troost in droefheid,
stilte in tumult,
rust in onrust,
hoop in wanhoop.
(Henry Drummond)

Als jij je nu geplet voelt tussen een vrijdag en een zondag, vertrouw dan op die stille zaterdag.

Jezus overwon de dood. Hij is verrezen!

Wees blij en vier Pasen!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Happy New Year!

linda 1 reactie

Januari … nieuwjaarsmaand in de Westerse wereld. Het is een feestmaand, een ‘bezoekjesmaand’, een reflectiemaand, een doelen-stellen-maand, een wintermaand. Zeg het nu zelf, een maand om U tegen te zeggen.
Niet alleen op 1 januari, maar 31 dagen lang kunnen we onze dichte of verre medemensen een gelukkig nieuwjaar toewensen. In ons kleine Belgenlandje lezen kinderen in Vlaanderen nieuwjaarsbrieven voor aan hun ouders en andere familieleden. Het is al een heel lange traditie en het is best wel leuk om de kleinsten een zelfgeschreven briefje te horen opzeggen. De groteren, die de lagere school gepasseerd zijn, willen niet onder doen en zoeken via google op hun al dan niet ‘slimme’ phone een versie waar ze zelf om grinniken.
Het geeft me een warm gevoel als ik mijn kleinkinderen woorden hoor formuleren als – snuifjes geluk en druppeltjes vrede, beloftes om hun best te doen en de waarschuwing dat ze toch wel soms vergeetachtig zijn. Hoopvolle woorden en verwachtingsvolle wensen in een wereld die echt wel niet zo fraai is.

 

We beginnen aan een nieuw levensboek en hopen dat we het vol kunnen schrijven met leuke, diepzinnige, grappige, spirituele, gezonde en prachtige anekdotes.  Maar het is goed voordat we beginnen te schrijven op de lege bladzijden van ’t nieuwe jaar, dat we ook ons volgeschreven vorige boek even overlopen. Terugblikken op het gepasseerde jaar is een prachtig middel om te reflecteren op hoe je gegroeid bent en hoe je in de kersverse jaar verder wil groeien.

Until
you take the journey
of self-reflection,
it is almost impossible
to grow and learn
in life.
(anoniem)

Als je dan begint na te denken over wat voorbij is, wat er nu gebeurt, en wat er in het verschiet ligt, dan kan vooral dat laatste je adem wegnemen en vele vragen beginnen door je hoofd te razen.  Wat als dit of dat gebeurt? Of niet gebeurt? De nieuwjaarsmaand is niet bedoeld om angstig de toekomst in te staren, maar om met open armen het onbekende te omhelzen. Martin Held zei eens: ‘Wie de toekomst als tegenwind ervaart, loopt in de verkeerde richting.’  Als je wil fietsen en je zeurt over tegenwind, dan blijft je fiets op stal staan, ja toch?
Zelfreflectie is bedoeld om uit te zoeken hoe je denkt over dingen, wat je er over zegt, en wat je ermee doet. Ja, door terug te kijken kunnen we ons leven begrijpen, maar we moeten hoopvol voorwaarts kijken om het ten volle te beleven. Albert Einstein zei: Leer van gisteren, leef voor vandaag, hoop voor morgen.’  Hoop geeft moed, geloof geeft kracht en zekerheid. Maar dat zijn dingen die je moet kiezen. Je moet ervoor kiezen om te hopen. Je moet ervoor kiezen om het zaadje van geloof te planten. Je moet ervoor kiezen om dat zaadje te verzorgen en voedsel te geven. Je moet ervoor kiezen om het goede te blijven zien in je medemens, in de wereld om je heen.

‘Ieder persoon bewandelt zijn pad in een voortdurend veranderende wereld – een wereld van wedijverende ideologieën. De krachten van het kwade zullen altijd in strijd zijn met de krachten van het goede. Waarheid, verbonden en verordeningen stellen ons in staat om angst te overwinnen en de toekomst met geloof tegemoet te zien.’ (Russell M. Nelson)

Je zal niet op al je vragen een positief antwoord krijgen, maar ontdek antwoorden die je aansporen om je eigen leven wat te verbeteren.
Verandert het klimaat? Ik kan dit niet omkeren of stoppen in mijn eentje, maar in mijn kleine wereldje kan ik besluiten om de natuur rondom mij te respecteren, er verwonderd over te blijven, schoonheid te ontdekken, en een steentje – hoe klein ook- bij te dragen.
Ik kan in mijn eentje kernwapens niet laten verdwijnen of de oorlog in Oekraïne stoppen, of het geweld weg toveren. Ik kan wel in mijn eigen kleine wereldje liefde en begrip onderwijzen voor elk levend wezen. Ik kan een luisterend oor zijn voor collega’s, voor vrienden, voor mijn kinderen en kleinkinderen, zelfs voor een onbekende.
Ik kan in mijn eentje fake news niet tegen houden en venijnige sociale media-antwoorden geen halt toeroepen, maar in mijn eigen kleine wereldje kan ik zelf mijn verantwoordelijkheid opnemen om verschillende bronnen te raadplegen, verschillende meningen te horen en opbouwende kritiek te uiten.
Ik kan in mijn eentje de politieke chaos niet oplossen, de prijsstijgingen niet naar beneden halen en het verdwijnen van respectvolle omgangsnormen niet keren, maar ik kan wel in mijn eigen kleine wereldje mijn buren helpen, vrijwilligerswerk doen en goede initiatieven steunen.
Ik kan in mijn eentje de besparing op licht niet teniet doen, de duisternis niet volledig afzwakken, maar ik kan een lichtje zijn in deze bij tijden donkere wereld. Licht doet duisternis verdwijnen. Hoe meer licht, hoe minder donker het zal zijn.
Ik kan in mijn eentje tegen de spot met God, godsdienst, kerken en Schriftuur niet opboksen, maar ik kan wel de Godgegeven keuzevrijheid aan de mens respecteren en door mijn wandel en handel, door woord en daad, een liefdevolle getuige zijn van een almachtige God die wel alle moeilijkheden, ongemakken, leugens en slechtheid kan laten verdwijnen. Waarom doet Hij dit dan niet? Hij geeft al zijn kinderen, wij dus, alle mensen, de tijd en de vrijheid om te kiezen tussen goed en slecht, tussen beter en best.
Wat we zullen kiezen zal ons geluk en onze gemoedsrust bepalen in het nieuwe jaar.
Het afgelopen jaar heeft mij alvast dit geleerd: mijn omstandigheden hebben mijn diepste geluk niet bepaald, maar wel mijn reactie op die gebeurtenissen.

‘Meer dan het verleden
interesseert mij de toekomst,
want daarin
ben ik van plan
te leven.’
(Albert Einstein)

Zoek een rustig plekje thuis (of buiten) en laat hoopvolle verwachtingen in je binnenste stromen. weef in deze overpeinzingen het besluit om te geloven. Te geloven in jezelf, in je kracht en in je mogelijkheden. Ook om te geloven in je opstandige puber, in een vriend die je vergeten is, in de mensheid, in de triomf van goedheid en het gezonde verstand. En omarm met je hele ziel het feit dat er een liefdevolle God is die je zal helpen jouw diepste wensen te verwezenlijken.

En o ja, vergeet het oude jaar niet te bedanken voor alles wat het je gaf, want daardoor heb je de dag van vandaag bereikt en ben je geworden wie je nu bent.

 

 

 

Ben je een ‘human-doer’ of een ‘human -being’?

linda 2 reacties

Op een ochtend, nog niet zo lang geleden, betrapte ik mezelf erop dat ik met zoveel dingen bezig was, dat mijn to-do-lijstje het belangrijkste item van de dag was. Pas op, het waren allemaal goede dingen, nuttige dingen, leuke dingen …, maar ik kreeg het gevoel dat ik iets belangrijks over het hoofd zag. Terwijl een winterzonnetje onze tuin in verschillende bleke tinten schilderde, wist ik wat zo belangrijk was. Ik trok mijn warme jas aan en stapte een sprookjesachtig tafereel binnen. Dit was niet het moment om gehaast te zijn, dit was niet de tijd om een to-do-lijst op te maken. Met een stille vreugde liet ik de bijna buitenaardse schoonheid in het binnenste van mijn ziel glijden. Het glinsterende ijs vormde prachtige juwelen op elk overgebleven herfstblad, op elke tak, op elke steen en op een vergeten tuinstoel. Mijn gedachten waren langzaam en gingen diep tot in mijn hart en verstand. Het werden juweeltjes, net zoals het ijs aan mijn voeten.

We leven in een wereld waarin vele stemmen ons opjagen om steeds meer te doen en af te werken. Toch hebben we allemaal de behoefte aan een plek waar we vrede en rust kunnen ervaren, een plaats waar we onszelf kunnen vinden en hernieuwen. Deze plek is zo belangrijk om de druk die elke dag op ons afkomt, aan te kunnen en te plaatsen.
Natuurlijk zijn er momenten waarin we extra inspanningen en tijd moeten geven, maar soms verliezen we in die vele dingen die we doen de wijsheid en de orde die Jezus Christus ons in zijn evangelie biedt.

‘En zie toe dat al deze dingen in wijsheid en ordelijkheid worden gedaan, want het is niet nodig dat iemand harder loopt dan hij kracht heeft.’
(Mosiah 4:27)

Te veel hooi op de vork laat onze energie wegvloeien en moeheid neemt het roer over. Dan nog denken we dikwijls dat we niet genoeg gedaan hebben, dat we niet genoeg geholpen hebben, dat we niet genoeg voorbereid waren, dat we niet genoeg de Heer hebben aangeroepen. Maar God verbrandt niemand om iemand anders te redden, dat is niet zijn economie (Wendy Ulrich).

Als we onze grenzen en onze rust niet respecteren dan geloven we dat God zijn werk niet kan doen zonder ons. Rust nemen en de stilte opzoeken is een oefening in het vertrouwen van God. God heeft al van bij het begin een Redder aangewezen en dat was ik niet en jij niet.
We vinden oefeningen om tot innerlijke rust te komen in vele mindfulness-cursussen. Ik geloof dat in de leringen en de toepassingen van het evangelie van Jezus Christus we ook veel rust, stilte en mindfulness kunnen vinden. Christus biedt vrijelijk zijn levend water aan, maar in plaats van het te drinken hollen we van hier naar daar en denken we dat hoe meer we doen, hoe beter het is.

Reflection can bring perception.
But reflection and introspection
require time.
(Neil A. Maxwell)

Ik maak ook wel eens ‘evangelie-to-do-lijstjes, je weet wel: om zo laat schriftstudie doen, dan iemand bezoeken, daarna een studie over bijvoorbeeld vrouwen en het priesterschap, een evangelieles voorbereiden, een telefoontje, bidden, enzovoort. Soms geven die lijstjes me het ongemakkelijke gevoel dat er wel iets dieper is dan alleen maar het doen. Een te grote focus op meer en meer doen kan een verarmde ervaring geven, een wegvallen van vreugde.

David A. Bednar gaf in 2005 een toespraak waarin hij het over deze doe-opdrachten had. Hij zei o.a.: ‘In onze kerkvocabulaire hebben we het dikwijls over naar de kerk gaan, naar de tempel gaan, op zending gaan. Onze routine uitdrukking van ‘gaan’ mist de essentie. Het gaat er niet om of we naar de kerk gaan, maar of we aanbidden en onze verbonden hernieuwen. Het gaat er niet om of we naar de tempel gaan, maar of we in ons hart de Geest, de verordeningen en de verbonden van de tempel hebben.’

Deze uitspraak vormde de titel van mijn blogtekst. In het Engels klinkt het duidelijker, daarom dat ik het niet vertaald heb. Als we onszelf onder de loep nemen, zien we dan een druk bezig, overbezet persoon? Of zien we iemand die meer bekommerd is om het ‘zijn’? Hebben we een overvol hoofd? Of is er nog ruimte voor rust en licht?
Wist je dat in het Nieuwe Testament staat dat Jezus, toen Hij met God wou communiceren, zichzelf leegmaakte zodat Hij het werk van de Vader kon doen (Fillipenzen 2:7 Nieuwe Engelse vertaling)? Misschien moeten wij ons ook eerst ‘leegmaken’ voor we aan een gebed beginnen; misschien moeten we onze verwachtingen en onze vragen even loslaten zodat we Hem kunnen horen?

Meditation is not a way
of making your mind quiet.
it is a way
of entering into the quiet
that is already there.
(Deepak Chopra)

Nog in de Bijbel lezen we het interessante verhaal van Martha en Maria en hun gevoelens naar Jezus toe. Martha was overijverig aan een maaltijd bezig en vond het maar niks dat haar zus aan de voeten van Jezus zat. Ze beklaagde zich bij haar Gast en Hij antwoordde: ‘Martha, Martha, u bent bezorgd en maakt u druk over veel dingen’. 

Jezus erkende haar werk, maar wees ook op het toen ‘beste’ deel dat haar zus gekozen had. We doen dikwijls heel veel goede dingen die ons belemmeren om aan zijn voeten te zitten. We maken ons ook wel druk over veel goede dingen, maar hebben daardoor geen tijd meer om verfrist te worden door zijn levend water.
We leven in een gekke wereld en er is een enorme druk op zowel jong als oud. We verplaatsen ons in de lucht en op het land met hoge snelheden, maar we nemen nauwelijks de tijd om te reflecteren en na te denken, om te pauzeren en te mediteren.

Geen tijd voor bezinning hebben
is
geen tijd hebben om te kijken
waar we heen gaan
omdat we het te druk hebben
met er te komen.
(Antonin Sertillanges)

Manieren om tot rust te komen, om te mediteren vind je overal. Ook in het herstelde evangelie van Jezus Christus zijn die te vinden, maar we zien ze soms niet. Misschien is het omdat de Schriften  een andere taal gebruiken. Ik zal een paar voorbeelden geven:
Geregeld mindfulness toepassen klinkt: ‘lees elke dag in de Schriften’.
Een prioriteit maken van een retraite: ‘ga wat meer naar de tempel’.
Mediteren: ‘overpeinzen’.
Stilte: ‘eerbied’.

In mijn kerk heb ik zoveel gelegenheden om tot rust te komen, om stil te staan: persoonlijk gebed, persoonlijke schriftstudie, thuisavond, sabbat, het avondmaal, de tempel, enzovoort. Dit zijn allemaal ‘stop-momenten’ en geen ‘doe-dingen’ van mijn lijstje.
Er zou zoveel gebeuren met ons – emotioneel en geestelijk – als we deze religieuze praktijken zouden beschouwen als heilige rustmomenten.  Als we voor God knielen, niet alleen om wat woorden te zeggen, maar ook om te genieten van in zijn aanwezigheid te rusten, welk een prachtige persoonlijke retraite zouden we dan niet beleven? Als we niet alleen maar naar de kerk ‘gaan’, maar blij kunnen zijn om in zijn huis te zitten en zijn prachtige werk overpeinzen, welk een sprong zou ons hart dan kunnen maken?
Al deze dingen kunnen rustgevende ankers worden in een steeds meer doldraaiende maatschappij.

Het hoeft niet altijd kerkgebonden mindfulness te zijn, er zitten zoveel ‘stilte’ verrassingen in een gewone alledaagse dag. Je hoeft alleen maar een switch te maken van ‘doen’ naar ‘zijn’. Als je één activiteit van je dag afgewerkt hebt, neem dan een pauze voor je aan de volgende begint: dans met je geliefde de kamer rond, bekijk de meesjes die op de mezenbol aan en af vliegen, fotografeer in je gedachten de schapenwolkjes of de zonsondergang, lees een paar bladzijden in je lievelingsmagazine, laat een heerlijk stukje Belgische chocolade smelten op je tong, kortom: wees een ‘human being’.

The way to do
is to be
(Lao Tse)

Christelijke mindfulness, bestaat dit?

linda 2 reacties

Onze wereld is enorm veranderd en een groot deel daarvan is te danken aan de technologische vooruitgang. In vele gevallen vinden we dit wonderlijk, fascinerend en bevrijdend. Wil jij nog een leven zonder internet? Zonder vliegreizen? Zonder smartphone? Zonder Ipod enz.?
Natuurlijk niet, deze middelen geven ons zoveel meer mogelijkheden om ons leven gemakkelijker te maken. Of zit er in al die snelheid toch een addertje onder het gras? Heeft onze liefde voor snelheid een keerzijde? Is het een obsessie geworden om steeds maar meer te doen in minder en minder tijd?

‘Het leven gaat om stappen, niet om snelheid.’ (Patrick Mundus)

‘Opzij, opzij, opzij, maak plaats, maak plaats, maak plaats, we hebben ongelofelijke haast’, een liedje van lang geleden door Herman Van Veen gezongen is nog even actueel. Snelheid is echt wel nuttig als je achternagezeten wordt door een zwerm wespen, maar hoeft die snelheid ook als je boodschappen doet? Zelfs een trage wandeling moet het opboksen tegen de hype van een marathon lopen. Ik heb niets tegen die hardlopers, maar als je je trager beweegt dan heb je meer oog voor geuren en kleuren, voor vormen en stijlen, voor mensen. Hoe lang is het geleden dat je nog een rustig babbeltje deed met je buren? Rammel je ‘een-voor-het-slapen-gaan-verhaaltje af zodat je verder Netflix kan kijken, of verdiep je je in stemmetjes en intonatie? Dit maakt het voor jou en je kind veel leuker, maar het kost wel wat meer dan vijf minuten tijd.

Ik las ergens dat sinds de jaren zestig we gemiddeld zes uur per week meer ontspanningstijd hebben door de technologische snufjes. Hoewel ik nog steeds droom van een automatisch strijkmachine wil ik mijn stoomstrijkijzer echt niet ruilen voor het gietijzeren van mijn grootmoeder. Ik heb flarden van herinneringen waarbij mijn oma op een ribbeltjesbord hard aan het schrobben was en de wasmachine van mijn eigen moeder was -hoewel niet meer in een kokende tobbe- niet automatisch: voor het droogzwieren was een apart apparaat nodig. Hadden zij de luxe om een hobby uit te oefenen? Niet veel, denk ik, maar wij hebben echt wel een zee van tijd extra cadeau gekregen. Wat doen we er echter mee en waarmee hebben we die extra tijd opgevuld? Met teeveekijken, Netflix, Facebook, Instagram …?
Smartphones en tablets reageren al trillend of biepend op elk nieuw tekstbericht, fotoverhaal, emailbericht en allerlei dingen waar we zelfs niet om gevraagd hebben.
Zoveel harde geluiden, fake- en andere berichten, zoveel stemmen …

Meer en meer
Sneller en sneller
Minder rust
Meer stress.

Al die drukte om ons heen – al dan niet zelf gekozen – kan je stressbarometer laten stijgen van groen naar geel naar oranje naar rood. We hebben de gevolgen allemaal wel eens meegemaakt: slechte nachtrust, lichamelijke klachten en een bommetje vol negatieve emoties.
Wat doen we dan om door zo’n overgeprikkelde periode heen te komen? Koffie drinken of een ander opwekkend drankje? Een pilletje nemen? Of is er een andere oplossing?

Persoonlijk denk ik dat er echt iets is om je in stressvolle situaties te helpen: het is geregeld wat meer stilte en rust inbouwen. Maar net zoals één eetlepel hoestsiroop je ook niet kan genezen, is een eenmalige stiltewandeling ook geen wondermiddel.
Nu heb ik onder mijn vriendenkring ook mensen die nog geen vijftien minuten alleen in een stille ruimte kunnen zitten, en soms lukt mij dit ook niet. Je agenda, of je huisgezin domineren je tijd en je hoofd en je kan deze stemmen niet lang negeren. Je werkt fulltime en je vindt geen tijd om stilte te creëren. Herkenbaar?

Het leven gaat niet om snelheid,
Maar om richting.

Te midden van al die snelheid hebben we bovendien ook een soort ‘microgolfoven-mentaliteit’ ontwikkeld. Als we iets willen kunnen we het in enkele seconden online opzoeken en het dezelfde dag al ergens oppikken. We hoeven niet meer naar een muziekwinkel te gaan om iets te beluisteren, we kunnen het direct op Youtube vinden. Als we vragen hebben, antwoorden Siri of Google zonder te aarzelen.
U vraagt, wij antwoorden, dit is zo’n gemakkelijk concept. Iets willen, precies zoals we het willen en wanneer we het willen. Dit lijkt wel de wensboom uit een sprookjesboek of de lamp van Aladin.
Maar wat als de dingen niet zijn zoals we willen, niet in vervulling gaan wanneer we het willen? Kunnen we dan nog wachten en geduldig zijn? Moeilijk, hé?

Deze snel -sneller-snelst bediening kan problemen opleveren voor gelovige mensen. De reclame-advertenties beloven directe antwoorden, maar God gebruikt een andere manier. Hij nodigt zijn kinderen uit om op ontdekking te gaan, om nieuwsgierig te zijn en moeilijkheden niet uit de weg te gaan. Kunnen we deze tijdsopslorpende uitnodiging wel aannemen in onze moderne wereld?

Oosterse woorden hebben meer dan één betekenis, Chinese karakters spreken soms boekdelen. Zo is de oorsprong van het Chinese karakter voor ‘drukte’ een verwijzing naar het diepere effect van een overbezet leven: de dood of het verlies van het hart. Kunnen we door onze hectische levensstijl ons hart kwijtraken in onze geestelijke beleving? En mocht dit gevaar bestaan, kunnen we er dan iets aan doen? Kunnen we stopmomenten inlassen in deze continue nieuws- en entertainment maatschappij? Kunnen we een goede balans vinden tussen een schommelstoel en een volle agenda?

In de bibliotheek en in de boekenhandel vinden boeken over mindfulness gretig hun aftrek. Mensen zijn dus op zoek naar een manier om meer rust en stilte te vinden. Mindfulness is gegrond op het bewust ervaren van wat er binnen in jezelf en rondom jou gebeurt. Je leert er bewuster om te gaan met je gedachten, gevoelens, prikkels en je vijf zintuigen.
Wist je dat het Chinese karakter voor mindfulness een combinatie van twee aparte karakters is: het nu en het hart? Als je die twee samenbrengt dan wil dit zeggen dat je het hart naar het nu brengt, of het nu-moment beleeft met je hart. Geweldig toch?

Ik heb ontdekt dat het evangelie van Jezus Christus vol mindfulness-ideeën zit. Zijn leer, Zijn relaties, Zijn krachtige voorbeelden van rust en overpeinzingen, Zijn volledige aanwezigheid kunnen ons zoveel richtlijnen geven om onze druktetoets naar beneden te draaien.
Er staan veel verhalen in de Schriften die over de macht van stilte gaan. Een van de krachtigste voorbeelden heb ik gevonden in het verhaal van Jezus en de overspelige vrouw. Je kan dit verslag volledig lezen in het evangelie van Johannes hoofdstuk 8: 2-12.
De schriftgeleerden en de Farizeeën sleurden een overspelige vrouw tot bij Jezus. De vrouw moet doodsbang geweest zijn van zoveel veroordeling en haat rondom haar. Wat doet Jezus? Hij bukte zich en schreef wat in het zand. De boze menigte werd nog rumoeriger en Jezus sprak toen één enkele zin uit en ging toen weer zitten schrijven. Deze ene zin veroorzaakte een diepe stilte en een reflectie bij de wraakzuchtige mannen. Er werd geen waterkanon of traangas gebruikt, maar de macht en de rust van de Heiland liet het volk weggaan. Alleen Jezus en de vrouw bleven over in de stilte. In die stilte ziet Jezus de ziel van de vrouw en de vrouw ziet wie Christus is. Hij bevrijdt haar van haar zondig verleden en zij herkent Hem als haar Verlosser.
Wat een krachtige demonstratie van de macht van stilte!

In de stilte kan je beter horen,
in de stilte leer je luisteren,
in de stilte komt het begrijpen.
(Anoniem)

Christelijke mindfulness bestaat en ik vind het fantastsich!

December is een maand die uitnodigt om stil te zijn en te reflecteren op wat voorbij is en wat komen zal. Als je je wat onwennig voelt om ‘stil’ te worden, luister dan naar het volgende liedje gezongen door Sissel: Slow down.

 

https://youtu.be/EFe84U__kt8

 

‘In the midst of my confusion
in the time of desperate need.
When I am thinking not too clearly
a gentle voice does intercede:

Slow down, slow down, be still
be still and wait, on the Spirit of the Lord.
Slow down and hear His voice
and know that He is God.

In the time of tribulation
when I’m feeling so unsure.
When things are pressing in about me
comes a gentle voice so still, so pure:

Slow down, slow down, be still my child,
be still and wait, on the Spirit of the Lord
and know that He is God.

Het monster Covid 19.

linda Een reactie plaatsen

Zo’n maand geleden, terwijl de eerste tere bloesems aan de bomen verschenen, leerde ik een nieuw woord. Het was de naam van een virus: Covid 19.
19, dat was mijn leeftijd toen ik trouwde met mijn beste maatje en het leven me toelachte met ongekende mogelijkheden. Vele jaren zijn verstreken sinds die dag en de rollercoaster van het leven bracht me hoogtes en laagtes. De geboorte van kinderen tegenover de oliecrisis ; een prachtige carrière tegenover dictaturen, oorlogen en geruchten ervan; mooie hobby’s  en verre reizen tegenover wapenwedlopen en drugs; kleinkinderen tegenover het verliezen van ouders en vrienden; luxe tegenover het weggooien van traditionele waarden en normen.
Hoewel kennis en politiek voor god trachtten te spelen in een wereld die soms heel vreemde bochten nam, was mijn hart nog gevuld met vrede. Vrede, door de kennis in een God die van me houdt en het einde vanaf het begin weet, en ik kon blijven glimlachen naar de toekomst.

Denken dat God minder bestaat
als men Hem een kleine ‘g’ toebedeelt,
is net als denken
dat de tweede wereldoorlog minder heeft plaats gevonden
als men Adolf Hitler zonder hoofdletters schrijft.
(Christiaan Barnard)

Ik werd echter meer en meer verontrust door een vervelende soort arrogantie. Journalisten, wetenschappers, politici en allerlei kwakzalvers strooiden met berichten, kennis, maatregelen en weetjes over dat nieuwe woord ‘covid 19’:
Het was niet zo erg, het was slechts een milde griep –
Het was vreselijk en enorm besmettelijk.
Het zou alleen de ouderen en de zwaksten treffen –
Iedereen moet maatregelen nemen.
We kunnen het aan –
Het wordt teveel.

Nu, er zijn dingen waarvan we weten dat we ze weten. Er zijn ook dingen waarvan we weten dat we ze niet weten. En er zijn ook dingen waarvan we niet weten dat we ze niet weten.
Wetenschappelijke kennis is heel arrogant in het negeren van het niet weten van wat we niet weten. Bijvoorbeeld: in 1687 publiceerde Isaac Newton zijn wetten van beweging en legde het fundament voor de klassieke mechanica. Ze werden aanvaard als absolute kennis, maar later werden verschillende dingen ontdekt die men niet wist: eerst kwam de  klassieke aerodynamica van James Clerk Maxwell en daarna bewees Albert Einstein  dat Newtons tijdsbegrip niet klopte. Nog later toonde de kwantumfysica aan dat de wereld van de kleinste deeltjes zich niet gedraagt zoals Newton beweerde. En 40 jaar later weerlegde de snaartheorie de kwantumtheorieën die 50 jaar later verdreven werden door de M-theorie. Waar zal die binnenkort door vervangen worden? De natuurwetten die 200 jaar lang perfect leken te functioneren, bleken helemaal niet volledig te zijn.

Nederigheid
is de grootste eigenschap
die een mens kan hebben,
en arrogantie
is zonder twijfel
de slechtste.

Vandaag de dag is in de kleinste smartphone alle kennis van de wereld te vinden. Het internet levert miljarden pagina’s antwoorden op miljarden vragen. Maar hoeveel daarvan is waar? En hoeveel weten we nog niet? Het universum bestaat voor het grootste deel uit zwarte materie waar we slechts heel weinig nog van weten. Het merendeel van de oceanen op aarde is onbekend terrein. En hoeveel begrijpen we echt van ons DNA? Hoeveel weten we van de wereld van bacteriën en virussen?
Natuurlijk worden er elke dag dingen ontdekt die ons meer kennis opleveren, maar zou het de mensheid niet meer geloofwaardigheid opleveren als we zouden toegeven dat we eigenlijk heel onwetend zijn?

Een van de beste manieren tegen arrogantie
is zeeziekte.
Een mens die over de reling hangt,
vergeet zijn allures.
(Heinz Ruhmann)

Elke minuut is er nieuws heet van de naald over covid 19: beelden en woorden die beetje bij beetje het normale ontmantelen. Ons leven wordt op zijn kop gezet in ons eigen kot.
Mensen worden bang en mijden elkaar. Ook ik voelde angst. Het kreeg een leven op zich en nestelde zich in een web van zwartdenkende draden vol verdriet en paniek. Eén kuchje en het web van wantrouwen spande zich steviger. Het monster dat covid 19 heet probeerde me mentaal in zijn macht te krijgen.
En toen was er een verandering. Ik keek door het keukenraam en zag de lente. Roze, tere bloesems wiegden zachtjes in de wind en fluisterden een belofte van nieuw leven.

Het kan niet anders.
In bloesems moeten licht en wolken,
hartstocht en precisie,
hoop en weemoed,
traditie en de mooiste vorm van oorspronkelijkheid
met elkaar versmelten.
Anders kan het niet.
(Toon Vanlaere)

Mijn web van angst verschrompelde en een stille zachte stem klopte op de deur van mijn ziel:

Sta stil en weet dat Ik God ben.
(L&V 123:17)

Lichtstralen vormden in mijn binnenste een nieuw geometrisch figuur met draden van hoop, vrede, dankbaarheid en geloof. Mijn hart zwol van vreugde toen ik in het duistere Italiaanse verdriet melodische tonen van ‘la vita e bella’ hoorde. Applaus, berenjachten, verzorgenden en burenboodschappen beklemtoonden de goedheid van de mens in heel de wereld. Samen trokken we een vuist naar het monster.
Ja, we blijven in ons kot, maar ook dit zullen we dankbaar overleven.

Dankbaarheid
bekijkt de wereld op de manier die God bedoelde,
verlicht alles rondom ons,
kijkt voorbij onze tekorten,
ontdekt het goede.
(anoniem)

Het leven heeft veel spelregels die we nog niet kennen. We negeren de Ontwerper, de Grote Jehovah, maar het universum is te ingewikkeld om te hopen dat de regels anders zijn dan dat jij wil. Kiezen voor een Ontwerper, is onderdeel van het spel van het leven. De keuze is heilig, maar het geeft je een prachtig vredig gevoel als je kiest voor God.
Ik weet dat als je je overgeeft aan het idee van een liefdevolle God die alles weet vanaf het begin, dat verlangen kennis zal worden. Je weet dan dat Hij aan het roer staat en je leven verandert in een geweldige eeuwige reis – ondanks covid19 en nog zoveel dingen die we niet weten en die we niet weten dat we ze niet weten.

Om te eindigen een mooie quote van C.S Lewis:

You may ask, ‘Why is God landing in this enemy-occupied world in disguise and starting a sort of secret society to undermine the devil?
Why isn’t He landing en force, invading it?
Well, Christians think He’s going to land in force.
We don’t know when, but we can guess why.
He’s delaying
He wants to give us the chance of joining His side freely.

En mocht je niet weten wat te doen tijdens je isolatie, de volgende website kan je uren bezig houden met je ontdekkingsreis naar de Ontwerper:

www.churchofjesuschrist.org

www.kerkvanjezuschristus.org

 

Is God een idee van de mens, of is de mens een schepping van God?

linda 3 reacties

Als je vandaag durft te beweren dat je in God gelooft, dan krijg je meestal meewarige gezichten te zien. Soms vraagt men naar je opleiding of beroep en meestal is er een verbaasde reactie als het antwoord een hoge score oplevert op de wereldse ladder. Nu, ieder mens heeft vrijheid van spreken en van mening, dus is het niet te verwonderen dat er tegenstellende ideeën zijn. Het mooie van geloven is dat iedereen vrij is om de zoektocht aan te vangen.

Ik hou van open gesprekken over het al dan niet bestaan van een opperwezen. Als men begint met de stelling ‘bewijs maar eens dat God bestaat’,  dan is er meestal geen open gesprek. Stel dat ik zou beginnen met : ‘Bewijs eens dat God niet bestaat.’, waar leidt zo’n discussie toe? Je kan immers niet bewijzen dat iets niet bestaat. Je zou elke millimeter van het universum moeten uitpluizen om dit te weten en daar is het heelal veel te groot voor. Onze zintuigen zijn ook beperkt voor zo’n zoektocht. Duizenden jaren heeft de mens bepaalde delen van het universum niet gezien, waaronder de zwarte materie. We kunnen ons afvragen of er nog meer dingen bestaan die we niet kunnen zien.
Maar ook het bestaan van God kan je niet bewijzen. Ik vind dit logisch, anders zou er geen keuze meer zijn. Dan zou je dingen doen omdat het niet anders kan, niet omdat jij het wil.

Een evenwichtige agnostische vraag zou moeten gaan
over bewijs dat er een ontwerper is
maar ook over bewijs dat die er niet is.
(Mo Gawdat)

Een grote Ontwerper of een enorme toevalligheid? Ik ben geen filosoof, maar ik wil hier toch wat over uitweiden. Er is weinig gemeenschappelijk tussen het idee van toeval, de oerknal en de evolutie, en het geloof in een God als Schepper.
Als je al enkele berichten op mijn blog gelezen hebt, dan weet je al dat ik geloof dat we allemaal deel uitmaken van iets veel groters dan deze aarde alleen. Ik geloof dat mijn pa, mijn broer, mijn grootouders, mijn vriendin en nog vele anderen in een andere dimensie verder leven. Voor sommigen is dit een sprookje, maar voor mij niet. Ik ga je proberen uitleggen waarom ik geloof in een Schepper. Ik zal dingen schrijven waar je mee akkoord zal zijn, maar ook dingen die jij maar niets vindt. Ik schrijf deze blog om je hersencellen te prikkelen en enkele opmerkingen die ik maak zijn gebaseerd op wat ik gelezen heb in het boek ‘De logica van geluk’ van Mo Gawdat.

Wiskundig gezien zou alles kunnen ontstaan zijn door evolutie. Maar wat is de kans dat dit echt zou lukken? Ja, in lang vervlogen tijden heb ik op school kansberekening gehad en ik herinner me nog een van de conclusies om nooit te gokken. Ik wil het even over dobbelen hebben, dat komt dicht in de buurt bij toeval. Als je maar dikwijls genoeg gooit, komen de stenen wel eens goed terecht. Ik heb niet veel geluk gehad met dobbelspelletjes. In het ganzenbord kwam ik steevast in de vergeetput terecht en bij ‘Mens-erger-je-niet- eindigde ik meestal als laatste. Een zes gooien bracht je veel voorsprong. Gemiddeld gooi je elke zes keer een zes en als je geluk hebt gebeurt het snel. Als je met twee dobbelstenen dubbel zes moet gooien is je kans niet één op tien, maar één op 36. Hoe meer dobbelstenen, hoe minder kans ze allemaal tegelijk een zes tonen. Als je met tien stenen gooit, is de kans één op zestig miljoen! Tien dobbelstenen gooien is iets eenvoudig, als je een universum moet tevoorschijn brengen, of zelfs maar één levend organisme, hoeveel keer moet je spreekwoordelijk dan gooien? De kans dat dit lukt is zoals gooien met miljarden dobbelstenen. Zou jij daarop durven wedden?

 Ik heb nooit iets toevallig gedaan,
en geen enkele uitvinding van mij is het resultaat van toeval,
zij kwamen als gevolg van werk.
(Thomas Alva Edison)

De ingewikkeldheid van onze kosmos gaat mijn voorstellingsvermogen te boven. Ik geloof dat er simpelweg niet genoeg geluk is. Ons heelal bestaat nu zo’n 13,7 miljard jaar en de leeftijd van onze aarde is ongeveer 4,5 miljard jaar. Het leven in zijn meest primitieve vorm zou 3,7 miljard jaar geleden begonnen zijn. Dit klinkt als héél lang, maar het is echt kort als je het vergelijkt met hoeveel tijd er nodig zou zijn om iets toevallig te laten ontstaan. Opeenvolgende gebeurtenissen in een complex systeem worden nog moeilijker als het in de juiste volgorde moet gebeuren. Stel dat een prachtig veldbloemetje toevallig is kunnen ontstaan: het heeft daarna een gunstige omgeving nodig om te kunnen groeien zoals regen – maar niet te veel-, vruchtbare grond, genoeg zon – niet te veel en niet te weinig, en nog andere dingen. Evolutionisten gaan ervan uit dat deze losstaande gebeurtenissen willekeurig bleven gebeuren totdat ze per toeval allemaal samenkwamen. Dit verhaal klinkt wel goed, maar vergeet niet hoeveel keer je moet gooien om tegelijk 10 keer zes te gooien.  Er zijn miljoenen soorten levende organismen op onze aarde en er zijn nog vele soorten niet ontdekt. Hoeveel pogingen heb je nodig om dit toevallig tot stand te laten komen? Het universum zou oneindig veel tijd moeten hebben gehad, en dat was er niet.

Als dit universum in zijn miljoenvoudige orde en precisie
het resultaat van een blind toeval zou zijn,
dan is dat net zo geloofwaardig als wanneer een drukkerij explodeert
en alle druklettertjes weer op de grond terecht komen
in de voltooide en foutloze vorm van het woordenboek.
(Albert Einstein)

Wij zijn allemaal gemaakt van proteïnen, en proteïnen zijn gemaakt van aminozuren die verbonden zijn met elkaar. De manier waarop ze verbonden zijn bepaalt of de proteïne werkt zoals een pomp, strijdt tegen bacteriën, of tot een andere ‘machine’ is gevormd. Ons lichaam heeft meer dan 20 000 van die proteïne-machines. Wauw, wat een wonder! Je moet weten dat een proteïne alleen maar kan bestaan als de aminozuren heel nauwkeurig en in precies de juiste volgorde aan elkaar zijn geregen. Kan dit toevallig?

Albert Einstein zei ooit: ‘Als we kijken naar de schepping gedragen we ons als een kind dat een grote bibliotheek binnenkomt die gevuld is met boeken in een vreemde taal. Het kind weet dat de boeken door iemand moeten geschreven zijn. Het weet alleen niet hoe. Het kent ook de talen niet waarin de boeken zijn geschreven. Het kind vermoedt ergens wel een mysterieuze orde in de opstelling van de boeken, maar weet niet wat die is. Zo, stel ik me voor, staat zelfs de intelligentste mens ten opzichte van God.’ (George Sylvester Viereck in ‘Glimpses of the Great’)
Waarom is het voor velen zo moeilijk dat er een Ontwerper achter alles zit?

De IPhone en jij zijn niet toevallig ontstaan.
Er is een grote ontwerper
en er was ook een Steve Jobs.
(Mo Gawdat)

Waarom vindt de moderne mens het stom om te geloven in een Schepper? Soms hebben mensen een verkeerd beeld van God. Hij is geen tovenaar, maar gebruikt wetten. Wie krijgt de schuld van oorlogen? Wie wordt met de vinger gewezen als er mensen in armoede leven of doodgaan van de honger? Wie is de boosdoener van de vervuiling? Moeten we niet naar onszelf kijken en naar de keuzes die we maken? Het leven heeft zijn spelregels. De handleiding staat in heilige boeken. We hebben de vrijheid om te spelen, de vrijheid om te kiezen. Toeval of een God? Dat oplossen is een onderdeel van het spel.

Het geeft mij een vrij gevoel te geloven dat er een Ontwerper is. Die vrijheid maakt me gelukkig. Ik geniet van de schoonheid en complexiteit van het ontwerp. Ik geniet van mijn levensreis en kijk er naar uit om ooit de Grote Schepper, die alles organiseerde, te ontmoeten. Dat zal nog een ander leerrijk gesprek worden dan kansberekening.

Een paar tips:
– Mediteren onder de sterrenhemel.
– De Bijbel lezen.
– Het Boek van Mormon bestuderen.
– Het boek lezen ‘De logica van geluk’ van Mo Gawdat.
– Een kerk bezoeken.
– Een open gesprek voeren over het leven met vrienden.
– Durf het volgende te doen:

Put yourself in a position to begin having experiences with Him …
Ask Him to tell you if He is really there
– if He knows you.
Ask Him how He feels about you.
And then, listen.
(Russell M. Nelson)

 

 

Is dit leven een deel van een veel groter leven?

linda 2 reacties

Veel kinderen, jongeren en zelfs volwassenen brengen uren door met videospelletjes spelen. Met razendsnel duimgeklik overwinnen ze allerlei barrières om in een andere wereld terecht te komen. Ik moet toegeven dat ik me liever door een goed boek in een andere wereld laat verzeilen. Maar om terug te komen op die videospelletjes: is ons leven hier op aarde niet te vergelijken met een videospel?
Stel dat jouw lichaam niet echt jij bent, maar een soort voertuig waarin jij je verplaatst in dit leven? Een rare gedachte? Misschien wel, misschien ook niet.

‘We are not human beings having a spiritual experience.
We are spiritual beings having a human experience.’
(Pierre Teilhard de Chardin)

Als ik geoefende gamers hoor praten, dan willen ze het liefst hun spel op de hoogste en moeilijkste level spelen. Als het spelletje te gemakkelijk is, wordt het saai en is het niet leuk meer om te spelen.
Iedereen start met de eenvoudigste level en leert snel waar de valkuilen zijn. Je laat je niet gauw afleiden door vallende sterren of happende monsters. De moeilijkheden zijn daar vlug overwonnen en hoera! Je mag naar de volgende level. Het scherm wordt even donker en als het opnieuw oplicht dan bevind je je in een heel andere omgeving. Misschien ben je nu onder water en ga je niet zo vlug vooruit. Je wordt er misschien aangevallen door inktvissen met veel meer dan acht armen en duistere figuren beletten je snel te zwemmen. Als ik mijn kinderen en kleinkinderen mag geloven, dan is het spannend en leuk om weer dingen bij te leren in dat spelletje.
In elke level leer je iets nieuw en leer je het spel beter begrijpen. Als je het einddoel van je level hebt bereikt, wil je er echt niet meer vertoeven. Je hebt je les geleerd en je wil naar een hoger niveau, ja toch?
Ik vind dat je een computerspel best wel  min of meer met het leven kan vergelijken. Natuurlijk is het doel van zo’n spelletje niet echt te vergelijken met het doel van het leven, en de moeilijkheden die we ondervinden in ons leven zijn meestal lastiger om te overwinnen dan de volgende level halen in het spel. Maar de vergelijking maken is toch wel interessant. Zie het zo:
Je bent via een portal die geboorte heet in dit level hier op aarde terechtgekomen. Je verlaat dit level (deze aarde) door een poort die dood genoemd wordt naar een volgend level.

‘In His plan
there are no true endings,
only everlasting beginnings.’
(Dieter F. Uchtdorf)

Als je de verschillende godsdiensten bekijkt, lijken die hierin te geloven. Er zijn er die in een leven voor de geboorte geloven en de meeste leren dat de dood gewoon een deur is die opengaat naar een ander leven en dat je dus niet echt doodgaat. Je stoffelijk lichaam sterft: je voertuig is kapot en jij, jij leeft gewoon verder.
In een computerspel verzamel je bonussen die je verder en vlugger op weg helpen, soms kunnen ze je  zelfs een nieuw leven geven.
Als je dit leven verlaat kan je niets stoffelijks meenemen, maar je goede daden en keuzes kunnen je een betere plaats geven in het volgende deel van je leven. Hier op aarde, dit level van je eeuwige leven, zijn de bonussen geloof, hoop en liefde. De allergrootste bonus die je leven kan vernieuwen is de rol van Jezus Christus in dit grote plan te begrijpen en te trachten na te leven.

‘Because of Him
we will live forever.’
(Joseph B. Wirthlin)

Dat je leven een onderdeel is in een groter geheel is toch een fantastisch concept? Als je dus geconfronteerd wordt met moeilijkheden in dit level, glimlach dan. Je wordt er alleen maar sterker door. Laat je op je levensreis niet afleiden door verkeerde muziekgeluiden, verleidende omwegen en bedrieglijke stemmen. Het leven reikt je veel ervaringen aan om te groeien, te ontwikkelen en te genieten. Het is geweldig om te leven!

In het boek ‘Mijn dinsdagen met Morrie’ van Mitch Albom vind ik deze uitspraak van de doodzieke professor een schat om over na te denken:

‘Toen dit alles begon, heb ik mezelf de vraag gesteld: zonder ik me van de wereld af, zoals de meeste mensen doen, of ga ik door met mijn leven? Ik besloot dat ik met mijn leven door zou gaan – dat althans zou proberen – zoals ik dat wil, met waardigheid, met moed, met humor, met zelfbeheersing.
Er zijn ochtenden waarop ik aldoor huil en mezelf beklaag. Op andere ochtenden ben ik heel erg boos en verbitterd. Maar dat duurt niet lang. Dan sta ik op en zeg: Ik wil leven …’

Wat denk jij wat het belangrijkste is in dit leven? Eten? Een woning? Warmte? Omgaan met andere mensen?
Dat zijn inderdaad de primaire behoeften van een mens. Natuurlijk hebben we allemaal voedsel nodig en een dak boven ons hoofd. Natuurlijk heeft ieder mens liefde en aandacht nodig. Maar als daaraan voldaan is, dan voelen we dat er nog iets meer is. We zoeken allemaal naar het antwoord op de vraag wie we zijn en wat het doel van ons bestaan is. Het antwoord vind je niet in een encyclopedie alhoewel goede lectuur je al een stap op weg kan zetten.

‘He who has a why to live
can bear with almost any how.’
(Nietzsche)

Toon Hermans zei het zo:

‘Je staat niet alleen in het leven, er is een kracht die je leidt. Je wordt geboren met een bepaalde bedoeling om dit of dat te doen voor jezelf en voor anderen, dàt is waar ik héél sterk in geloof.’

Als ik terugkijk op mijn leven (ik heb toch al een flinke afstand afgelegd) dan zie ik een zeker patroon van zoeken en vinden, van ups en downs. Ik heb al veel prachtige momenten meegemaakt en ik zal die voor eeuwig koesteren: mijn thuis, mijn opleiding, mijn levensmaatje, kinderen en kleinkinderen, vrienden, boeken,mooie reizen, creatieve mogelijkheden enz. Er waren ook momenten van pijn en verdriet, ziekte, onbegrip en onvervuld verlangen, maar met moed en hard werken kon ik ze plaatsen of overwinnen.
In de terugblik van mijn leven zie ik de reflectie van mijn altijd aanwezige geloof en kennis van God en Zijn Zoon. Hun liefde voor mij en mijn liefde voor Hen is wat me telkens opnieuw van beproeving naar overwinning leidde.
Er zullen nog veel mooie en moeilijke ervaringen zijn in dit level van mijn bestaan. Maar deze zal ik, net als deze die voorbij zijn, steeds plaatsen in het grote doel van het universum.

We hebben allemaal onze ups en downs, we winnen en verliezen. Maar als we focussen op ‘het spel’ komt alles goed.
Ik vind het alvast geweldig om mijn leven te zien als onderdeel van een veel groter geheel.

Succes met het spel!

‘We all search for happiness
and we all try to find our own
‘happily ever after’.
All you have to do is
trust your Heavenly Father.
Trust Him enough to
follow
His plan.’
(Dieter F. Uchtdorf)

De moed om beslissingen te nemen.

linda 9 reacties

Onlangs had ik een vergadering met een 40-tal jonge mensen, meisjes en jongens. Ze kwamen uit Canada,de Verenigde Staten van Amerika, Brazilië, Suriname, Duitsland, El Salvador, Spanje, Engeland en Nederland. Allemaal hadden ze de beslissing genomen om ongeveer twee jaar hun land vaarwel te zeggen om in Nederland en België totaal vreemde mensen aan te spreken over een delicaat onderwerp: geloof.
Toen ik hun lachende gezichten zag vroeg ik me af waarom ze die moeilijke beslissing genomen hadden. Ik vroeg me af waar ze hun thuis en hun vrienden hadden achtergelaten. Was het eenvoudig geweest om hun studies even te stoppen, een sportcarrière opzij te schuiven, en een muziektalent te parkeren? Was het gemakkelijk geweest om een vreemde taal te leren en zonder enige vergoeding een verre sprong te maken? En bovenal, vonden ze het de moeite waard?

We nemen al heel ons leven alle dagen kleine en grote beslissingen. En met elke beslissing die we nemen, krijgen we meer ervaring in het nemen van beslissingen. Wat heb ik, in dit verband, op mijn levenspad zoal geleerd?
Eén ding is zeker: een beslissing is maar het begin. Als er geen actie komt, dan hebben we eigenlijk geen beslissing genomen.

Beslissingen nemen
is een kwestie van doen.

Een beslissing hangt ook af van de situatie waarin we ons bevinden en welke positieve of negatieve gevolgen we kunnen verwachten. Onder die jonge mensen in mijn vergadering waren er  wiens ouders ooit ook diezelfde keuze in hun leven gemaakt hadden. Ze hadden mooie, grappige en spannende verhalen gehoord en kregen daardoor meer zelfvertrouwen om naar een vreemd land te gaan. Anderen hadden met negatieve kritiek en soms ronduit vijandige reacties te maken gehad. Dezen wisten dat er moed voor nodig was om ja te zeggen, maar ook moed om nee te zeggen. Ze werden voor hun vertrek geconfronteerd met een diep zelfonderzoek naar de motivatie van hun beslissing.

Since truth is the only meaningful foundation upon which we can make wise decisions,
how then can one establish what is really true?
(Richard G. Scott)

Iedereen wil de juiste beslissingen maken, maar dat is niet gemakkelijk in de ultra-internet doorweven wereld waarin we nu leven. Allerhande media bestoken ons dag en nacht met raad, meningen, promoties, uitdagingen, enz. Geen wonder dat we soms met de handen in het haar zitten om de juiste beslissing te nemen.
Maar om het ons nog wat moeilijker te maken, horen en lezen we op verschillende platforms dat wat we beslissen sociaal aanvaardbaar en politiek correct moet zijn. Dat klinkt logisch, maar er zit een addertje onder dat gras. Onze westerse sociale structuren verschillen enorm met die in China of in Ghana, of in … En politiek? In geen enkel land zijn de organisaties dezelfde en met de tijd kunnen die zelf heel sterk veranderen. Lees er de geschiedenis van de laatste 20 jaar maar eens op na.

Is er dan niets wat ons kan helpen de beste beslissing te maken? Wel, er zijn volgens mij twee manieren om waarheid te vinden en allebei zijn ze zeer nuttig om goede beslissingen te maken.
Ten eerste is er de wetenschappelijke weg waarbij men door experimenten een theorie als waarheid bestempelt.
Ten tweede is naar de Bron van alle waarheid te gaan en om inspiratie vragen.
Ik heb me de vraag gesteld of de wetenschappelijke benadering de beste leverancier is voor waarheid. Ik stel vast dat de wetenschap steeds vlugger zijn theorieën bijpast door steeds nieuwe ontdekkingen. De verste uithoek (tot nu toe) van het heelal, en de verste uithoek (tot nu toe) van materie, hebben ons alleen nog maar meer laten beseffen hoe beperkt ons huidig begrip is. Wat de ene keer gezond is, wordt de andere keer verguist. Fundamentele waarheden blijken ineens niet meer zo fundamenteel te zijn (plat of rond, krimpend of groeiend, kleinst of nog kleiner, intelligent of toch niet, drie dimensies of vier of nog meer …).

Dus, om mijn beslissingen zuiver op wetenschappelijke ‘waarheden’ te baseren, lijkt me niet zo slim. Welke waarheid levert openbaring dan?
Eeuwen geleden openbaarde God:

‘Want zie, dit is mijn werk en mijn heerlijkheid: de onsterfelijkheid en het eeuwige leven van de mens tot stand te brengen’ (Mozes 1: 39)

‘En indien het mogelijk was dat de mens de stofdeeltjes der aarde kon tellen, ja, van miljoenen aarden zoals deze, dan zou het nog geen begin zijn van het aantal van uw scheppingen … En de Here zeide tot Henoch: Zie dezen uw broeders; zij zijn het maaksel van mijn eigen handen, en Ik heb hun kennis aan hen gegeven ten dage dat Ik hen schiep; en in de hof van Eden heb Ik de mens zijn keuzevrijheid gegeven; … en Ik heb hun ook het gebod gegeven, dat zij elkander moeten liefhebben en dat voor Mij, hun Vader, moeten kiezen.’ (Mozes 7: 30, 32,33)

‘En ontelbare werelden heb Ik geschapen, … want zie, er zijn vele werelden … en ze zijn voor de mens ontelbaar; maar alle dingen zijn geteld bij Mij, want ze zijn de mijne en Ik ken ze.’ (Mozes 1: 33,35)

Ik heb al verschillende keren in mijn leven Gods aanwezigheid en zijn liefde gevoeld. Het is raar om te zeggen, maar ik weet dat Hij mijn Vader is en dat Hij mij in al mijn beslissingen wil helpen. Wie zou er nu geen raad willen aanvaarden van iemand die oneindig veel werelden geschapen heeft met het doel zijn kinderen gelukkig te maken?
Elke beslissing die ik maak, heeft een gevolg. Sommige hebben weinig of geen invloed op mijn eeuwige vooruitgang, maar anderen hebben er een enorme impact op. Als ik beslis om vandaag een blauwe trui te dragen, maakt dat uiteindelijk geen verschil, maar de beslissing om anderen te helpen of niet, zal alle verschil in mijn leven uitmaken.

You can’t make eternal decisions
without eternal consequences.
(Thomas S.Monson)

Het gebeurt wel eens dat ik na een beslissing begin te twijfelen. Kan ik het wel? Gaat het wel lukken? Ook die jonge mensen waar ik het eerder over had, worstelen wel eens met deze angst. De vraag is dan: lopen we weg, of proberen we harder? De manier waarop we naar iets kijken en ermee omgaan bepaalt niet alleen onze keuze, maar ook onze motivatie, onze moed en onze volharding. Er is een tegenstelling in alle dingen, ook in onze houding. Wat zien we? Charles Dickens in ‘A Tale of Two Cities’ schreef het zo:

It was the best of times, it was the worst of times,
it was the age of wisdom, it was the age of foolishness,
it was the epoch of believe, it was the epoch of incredulity,
it was the season of Light, it was the season of Darkness,
it was the spring of hope, it was the winter of despair,
we had everything before us,we had nothing before us.

Dit is onze wereld. Onze beslissingen zullen bepalen aan welke kant we zullen eindigen. We zullen weten dat we een juiste beslissing hebben gemaakt, als we vrede in ons hart voelen.
We hebben allemaal grote dromen en om die dromen te bereiken moeten we juiste beslissingen nemen. We worden misschien niet een nieuwe Columbus die een nieuw land ontdekt, of een tweede Einstein die de wetenschap op haar grondvesten laat daveren, maar we hebben allemaal de opdracht om de wereld beter te maken door goede beslissingen te nemen.
De jonge mensen in mijn vergadering namen op een kruispunt in hun leven de beslissing om onbekende mensen in een vreemd land te vertellen over de liefde die God heeft voor al zijn kinderen.

Ben jij voorbereid
om de juiste beslissingen te maken
op de kruispunten in je leven?

En, by the way, als enkele van die lieve, moedige meisjes en jongens jouw levenspad kruisen, misschien kan je dan het besluit nemen om even naar hen te luisteren. Lang geleden heb ik dit gedaan, en het is de beste beslissing in mijn leven gebleken.

 

Het leven op zich is een zending.

linda 4 reacties

 

Your soul’s mission is
to serve in the grandest way it can.
Divine plans lie imprinted in your inner world,
and there are important lessons for you
to learn and share on this journey
to your most magnificent self.
(Debbie Ford)

 

Dit nieuw bericht op mijn blog is een beetje anders dan gewoonlijk. De reden is dat mijn ‘normale’ dagelijkse bezigheden de volgende drie jaar een heel andere wending krijgen. Sommige lezers zijn al op de hoogte, anderen horen dit voor de eerste keer. Mijn man en ik gaan een zending vervullen voor onze kerk. Nu, over God en geloof praten is niet zo gemakkelijk en het is ook niet gemakkelijk om uit te leggen waarom ik drie jaar lang God en geloof op de belangrijkste plaats zet in mijn activiteiten. Ik wil niet alwetend of arrogant overkomen, maar ik wil jullie toch een kijkje geven in mijn hart, mijn verlangens en mijn beweegredenen.
Ik vind dat in onze rationele maatschappij alleen datgene waarde heeft wat men kan meten en kan zien. In ons seculier landje is rationaliteit de norm en al de rest wordt als inbeelding of fantasie afgeschilderd. Even een gedachte om te overwegen:

Is het juist niet irrationeel
om te denken
dat rationaliteit,
echtheid en waarheid beperkt
tot het meetbare en waarneembare?

Al vanaf ik een klein meisje was heb ik meermaals ervaren dat er meer is dan wat ik met mijn ogen kan zien, meer dan wat ik met mijn oren kan horen, en meer dan wat ik kan aanraken. Van jongsaf weet ik dus dat er dingen zijn die niet meetbaar en waarneembaar zijn, maar die er toch zijn.
Geloof is een talent, zegt men soms. Of: geloof is een kruk die zwakke mensen nodig hebben om op te steunen. Of: geloof is iets voor dommeriken. Of: geloof is een zegen. Ik ben er van overtuigd dat geloof een keuze is.
Ik heb al op heel jonge leeftijd geloofd in een God. Met de jaren is dit geloof gegroeid en gerijpt, door studie en door ervaringen. Ik vind mezelf niet dom (toen ik studeerde was ik de primus van de klas), intelligentie bepaalt niet of je gelooft of niet. Nogmaals, geloof is een keuze. Natuurlijk heeft gelovig zijn me gesteund in bepaalde moeilijkheden van mijn leven maar een kruk … ? Ik beleef mijn geloof ook heel intens in blijde en vreugdevolle momenten.
Ik ben katholiek opgevoed en mijn liefde voor de bijbelverhalen komt uit die periode. Mijn vader heeft me echter onderwezen dat er veel ‘mankementen’ in mijn kerkleven waren. In 1978 ontmoette ik voor het eerst zendelingen van de Kerk van Jezus Christus van de heiligen der laatste dagen. Ik stond open om te luisteren, te horen en te voelen.
Ik werd lid van de Kerk van Jezus Christus van de heiligen der laatste dagen (ja, het is een lange naam) door mijn hart en mijn verstand te combineren. Nieuwe schriftuur fascineerde me enorm, want ik geloof dat het evangelie universeel is , voor alle volken. Waarom zouden de Joden het alleenrecht hebben op goddelijke openbaring, als God al sprak voor er zelfs van Joden of Israëlieten sprake was?

Nu, die nieuwe schriftuur die ik in handen kreeg, is het Boek van Mormon. Dit boek staat vol diepe geestelijke uitspraken. Ik zal er zeker nog eens wat meer over schrijven.
Ik heb het in 1978 in een paar dagen uitgelezen en sinds die tijd al meerdere keren grondig bestudeerd. IK kan moeilijk met woorden beschrijven wat ik voelde toen ik me in dat boek verdiepte. Ik deed wat een van de profeet-schrijvers uit dit boek vraagt:

‘ Zie, ik wil u aansporen dat wanneer u deze dingen leest
– indien het wijsheid is in Gods bestel dat u ze leest –
u zult bedenken hoe barmhartig de Heer jegens de mensenkinderen is geweest
vanaf de schepping van Adam tot op het tijdstip dat u deze dingen ontvangt,
en het in uw hart zult overwegen.
En wanneer u deze dingen ontvangt,
spoor ik u aan God, de eeuwige Vader,
in de naam van Christus te vragen
of deze dingen niet waar zijn;
en indien u vraagt met een oprecht hart,
met een eerlijke bedoeling
en met geloof in Christus,
zal Hij de waarheid ervan aan u openbaren
door de macht van de Heilige Geest.
En door de macht van de Heilige Geest kunt u
de waarheid van alle dingen kennen.
(Moroni 10: 3-5)

Ik heb gebeden om te weten te komen of dit boek schriftuur is. Ik moest het weten, want ik wist dat de beslissing om lid te worden van een andere kerk op veel onbegrip zou stuiten van familie en vrienden. Gods geest getuigde tot mij dat het Boek van Mormon schriftuur is, door Joseph Smith met goddelijke hulp vertaald, en zo werd de herstelling ingeluid waar de apostel Petrus in de Bijbel over spreekt:

‘ … Jezus Christus, … Hem moest de hemel moet opnemen tot de tijden van de wederoprichting aller dingen, waarvan God gesproken heeft bij monde van zijn heilige profeten.’
(Handelingen 3: 21)

Net als de Bijbel getuigt het Boek van Mormon over het godschap van Jezus Christus. Het boek staat vol verslagen over de grote dingen die de Heer voor zijn volk gedaan heeft. We lezen er ook in hoe belangrijk het maken van verbonden is. Maar boven alles gaat dit boek over Jezus Christus. De wereld twijfelt aan  of verwerpt de Zoon van God. Velen brengen de Bijbel onder bij de rubriek sprookjes, maar dit boek ondersteunt de Bijbel. Bijna op elke bladzijde staat een verwijzing naar de Heiland. Sommigen hebben de Bijbel een bloedboek genoemd en de God daarin een wrede bloeddorstige God. Het Boek van Mormon weerlegt deze aantijging en toont een zachtmoedige God met oneindige liefde voor alle mensen. Het boek getuigt dat Jezus onze Verlosser is en in dit verband wil ik een mooie tekst aanhalen:

‘En Hij zal uitgaan en pijnen en benauwingen en allerlei verzoekingen doorstaan; en wel opdat het woord wordt vervuld dat zegt dat Hij de pijnen en ziekten van zijn volk op Zich zal nemen.
En Hij zal de dood op zich nemen, om de banden van de dood, die zijn volk binden, los te maken; en Hij zal hun zwakheden op zich nemen, opdat zijn binnenste met barmhartigheid zal worden vervuld, naar het vlees, opdat Hij naar het vlees zal weten hoe zijn volk te hulp te komen naargelang hun zwakheden.’
(Alma 7: 11-12)

De kennis over Gods plan met de mens is verloren gegaan. Waarom vieren we Kerst en Pasen? Wie is Jezus Christus? Betekent Hij iets voor de mensheid?

In de Bijbel lezen we dat Jezus na zijn opstanding verscheen aan Petrus en Hij vroeg hem: Simon, zoon van Johannes, hebt gij mij waarlijk lief, meer dan dezen?’ Petrus antwoordde: ‘Ja Here, Gij weet dat ik U liefheb.’ Christus zei tot hem: ‘Weid mijn lammeren.’ Toen vroeg Hij opnieuw: ‘Simon, hebt gij mij waarlijk lief?’  En Petrus antwoordde opnieuw bevestigend. Jezus zei toen: ‘Hoed mijn schapen.’ Voor de derde keer vroeg de Here of Petrus Hem liefhad. Petrus raakte er een beetje van in de war, misschien wel bedroefd omdat Jezus het hem nog eens vroeg, maar hij bevestigde zijn liefde voor zijn Meester. Jezus gaf hem toen de opdracht: ‘Weid mijn schapen.'(Johannes 21).

Deze tekst geeft de reden waarom mijn man en ik en duizenden andere jongere en oudere mensen op zending gaan en hun leven op ‘hold’ zetten. We leven in een maatschappij waar christelijke normen en waarden in steile val naar beneden donderen. Men heeft God niet alleen de deur gewezen, men heeft zichzelf tot god verheven.
In onze tijd zijn vele mensen ongelukkig, of depressief, en ze vragen zich af: ‘Is dit alles wat er is?’
Persoonlijke status, een hoger loon, een verre reis, dat is allemaal wel leuk en het geeft blijdschap, maar geen blijvende vreugde of geluk. Echt geluk komt als je God begrijpt en weet dat Hij een plan heeft opgesteld om eeuwig gelukkig te zijn. Geluk komt als je de Heiland kent en liefhebt en je leven baseert op zijn leringen. Mijn leven heeft zoveel meer betekenis en diepgang gekregen en ik ben enthousiast om dit met anderen te delen.

When you discover your mission,
you will feel its demand.
It will fill you with enthusiasm
and a burning desire
to get to work on it.
(W. Clement Stone)

Er was eens een man die naar de kapper ging om zijn haar en baard te laten knippen. De man en de kapper begonnen te babbelen, zoals dat in een kapperszaak gaat. Op een bepaald moment zei de kapper: ‘Ik geloof niet dat God bestaat. Als je naar de wereld kijkt dan moet je mij wel gelijk geven. Er zijn zoveel zieken, zoveel mensen met een handicap; er sterven zoveel onschuldige kinderen, er is hongersnood en armoede. Nee, als God echt bestond dan zou er geen ellende bestaan.’
De andere man werd er stil van.
Toen de kapper klaar was, ging de man naar huis. Onderweg zag hij een man met lang haar en een onverzorgde baard. Hij liep terug naar de kapperszaak en riep: ‘Kappers bestaan niet!’
De kapper lachte hem uit: ‘ Ik sta vlak voor je en ik ben toch een kapper?’
‘Nee!’ riep de man. ‘Kappers bestaan niet! Als ze zouden bestaan, dan zouden er geen mannen rondlopen met lang haar en onverzorgde baarden.’
De kapper antwoordde: ‘Ach man, kappers bestaan wel. Het zijn gewoon de mensen die niet naar ons komen.’
‘Precies!’ zei de man. ‘En dat is ook zo met God. Hij bestaat echt. Het zijn gewoon de mensen die Hem niet opzoeken. Daarom is er zoveel ellende op aarde.’

Mijn man en ik zullen zo’n 140 jonge mensen begeleiden in hun opdracht om de mensen te vertellen over Jezus Christus. Om te vertellen dat God nog steeds luistert en spreekt, om te praten over het geluk dat het naleven van het evangelie met zich meebrengt, en om te getuigen dat alle mensen letterlijk geesteskinderen van God zijn. Dit allemaal zonder opdringerig te zijn en met respect voor andere meningen.
We gaan dus geen product verkopen. We proberen niemand te imponeren of te forceren. We zijn door de Heer geroepen om diegenen te vinden die op zoek zijn naar waarheid, naar geluk en naar hogere waarden, en naar God.

As God has not made anything useless in this world,
as all beings fulfill obligations
or a role in the sublime drama of creation,
I cannot exempt from this duty,
and small though it be,
I too have a mission to fill …
(Jose Rizal)

Ik moest dus geen managementcursus volgen, maar moet wel geloof hebben, vertrouwen en heel veel liefde voor al Gods kinderen. Mijn zending is om mensen te helpen geloof te ontwikkelen in Jezus Christus en zijn voorbeeld te volgen. Mijn opdracht is om te onderwijzen uit de Bijbel en het Boek van Mormon. Ik zal altijd respect hebben voor de keuze van een ander. We zijn allemaal kinderen van God en zoals Hij van al zijn kinderen houdt, zo ga ik ook nog meer proberen van mijn medemens te houden.

Natuurlijk zal ik vele dingen missen. Als ik denk aan de knuffels van mijn kleinkinderen worden mijn ogen al mistig.
Misschien zal deze blog met wat minder regelmaat verschijnen, maar ik ben er zeker van dat mijn nieuwe uitdaging me ook veel creatieve schrijfsels zal opleveren. Ik hoop dat jullie me mee vergezellen op deze reis.

Waar je talenten
en de behoeften van de wereld
elkaar kruisen
ligt je roeping.
(Aristoteles)

 

Ben jij een volmaakte moeder?

linda 3 reacties

Ik denk dat er een tijd was waarin we allemaal een volmaakt perfecte moeder waren. Ik was dat, en jij ook.
Wanneer was dat dan?
Dat was de periode voor we letterlijk een moeder werden.
Als ik de klok terugdraai, dan hoor ik mezelf als jong meisje vele ‘moederdingen’ veroordelen. Misschien herken jij je ook in mijn toenmalige opmerkingen:
‘Als ik later mama word, dan zal ik nooit …’ (vul maar in).
Of, ‘Als ik mama word, zal ik altijd … ‘ (hier is ook genoeg in te vullen).
Ik stond aan de zijlijn en observeerde mijn moeder, mijn oma, mijn tantes, mijn buurvrouwen, de mama’s van schoolvriendinnen, en zelfs totaal onbekenden die mijn pad kruisten. Het leek zo gemakkelijk, ik had een heel plan over het volmaakte moederschap in mijn brein geweven. Op een dag zou ik het perfect ten uitvoer brengen. Ik schreef een gelukkig sprookje met headlines van dingen die ik nooit zou doen en van dingen die ik altijd zou doen. Tjonge, wat was ik zelfzeker over mijn toekomstig moederschap.
Maar toen kwam de dag dat mijn perfect uitgeschreven scenario in duizend stukken viel. Het was de dag dat mijn vliezen braken. Nog niet goed beseffend wat me overkwam zijn mijn man en ik halsoverkop naar het ‘moederhuis’ gereden. Zo noemden ze vroeger dat gedeelte van het hospitaal, waar je zonder baby binnenkwam en met baby naar buiten ging.
Onze baby liet al direct merken dat hij een eigen willetje had, maar uiteindelijk werd een prachtige kleine jongen in mijn armen gelegd. Ik was doodmoe. Ik was gelukkig, maar was doodmoe. Wist ik dat die moeheid een bijgeschenk van het moederschap is? Ik was dolgelukkig, maar voelde ineens een enorme bezorgdheid – nog zo’n cadeautje voor de rest van je moederleven. Mijn hele lichaam trilde van alle hormonale en emotionele veranderingen die ineens mijn jonge leven kwamen overdonderen.
Toen ik even later alleen in mijn kamer lag en het ‘babybolletje’ zachtjes op en neer ging in zijn bedje, borrelden allerlei gedachten omhoog:
Waar was iedereen nu?
Wat moest ik doen?
Waarom kwam niemand uitleg geven?
Waarom lag er geen handleiding op mijn nachtkastje?
Ik was bang, boos, gelukkig, bezorgd en verdrietig tegelijk. Ik weet nog hoe ik mijn baby in zijn mooie blauwe oogjes keek en hoe de tranen over mijn wangen liepen. Ik voelde me zo onbekwaam en zo onwetend, maar tjonge, wat voelde ik ook een oneindige liefde voor dit kereltje dat negen maanden lang heel dicht bij mij had geleefd.

We have to learn to say good-bye to
what we thought motherhood was,
so we can love
what motherhood is.
(Christie Gardiner)

Ik kreeg nog drie kinderen: een dochter en twee zonen. Ondertussen zijn ze zelf al ouders en ik weet zeker dat zij, net als ik en alle ouders, ook droombeelden over ouderschap hebben moeten laten vallen.
Heel wat jonge, en oudere, ouders voelen zich onbekwaam, ze voelen zich niet goed genoeg. Onze digitale wereld heeft daar zeker aan meegeholpen, want die schildert al te gemakkelijk perfecte gezinsfoto’s, perfecte kinderen, perfecte maaltijden, perfecte woonkamers, perfecte uitstappen, enz. De werkelijkheid is meestal heel wat anders.
Als oma, met veel moederschapservaring, wil ik alle ongeruste, overbezorgde mama’s een geheim of twee vertellen over het mama zijn en worden.

Ten eerste: moeder zijn is moeilijk. Maar als je het voor geen goud ter wereld wil opgeven, dan is dat genoeg. Dan ben jij genoeg.

Ten tweede: je zal je meermaals niet goed genoeg vinden. Onbekwaamheid zal je bezoeken. Onbekwaamheid komt honderd keer op bezoek, en waarschijnlijk nog veel meer keren. Misschien maak je de keuze om met je kind geen dokter te bezoeken, want kleinzerigheid past niet in jouw woordenboek, maar een paar dagen later snel je met datzelfde kind naar de spoeddienst. Of je rijdt als een snelheidsmaniak juist wèl naar de spoeddienst met je krijsende baby, en je wordt direct weer naar huis gestuurd met de mededeling ’tandjes op komst’, terwijl meewarende blikken je naar de uitgang begeleiden. Of de schooldirecteur verwittigt je dat je kind gevallen is en de wonde moet genaaid worden. Bij de verpleegster merk je dan dat je kind al drie dagen dezelfde trui aanheeft en met schaamrode wangen teken je de verzekeringspapieren. Je bent misschien al eens een schoolpapier vergeten in te vullen, of je bent het oudercontact helemaal vergeten. Dochterlief zal je daarvoor enkele dagen geen ‘klank’ geven. Maar soms zal je ook niet beseffen wat je verkeerd gezegd of gedaan hebt, als je tienerzoon zijn kamerdeur keihard dichtknalt – of was zijn lievelingsbroek nog niet gestreken?
Ja, er zijn momenten dat je tegen je kinderen zal roepen, ook al hebben ze dat niet verdient, je zal ze volgens de boekjes te dikwijls pizza, frietjes of snelle hapjes voorschotelen, je zal capituleren en ja zeggen als het eigenlijk een nee moet zijn. Of je zal nee zeggen, terwijl het beter ja was geweest. O ja, je zal dikwijls domme dingen doen en zeggen. Ben je dan onbekwaam? Ben je dan niets waard als moeder? Hemeltje nee,  vergeet je niet alle goede beslissingen, alle gezonde maaltijden? Onthou, niemand is volmaakt, ook moeders niet.

I believe that someday
each of us mothers
will kneel at the feet of our Savior
as we talk to Him about being a mom,
and we are going to lament with broken hearts
all of the things we did wrong,
and He will make them right.
(Christie Gardiner)

Nog een prachtig geheim dat mij zoveel inzicht heeft gegeven is deze Afrikaanse spreuk:

It takes a village to raise a child.

Ik ben wie ik ben door onder meer de vele vrouwen en moeders die mijn pad kruisten. Ik las een mooi idee over ‘stammen’ in het boek ‘You are the mother your children need’ van Christie Gardiner. Eigenlijk zou je kunnen zeggen dat ik als moeder deel uitmaak van een bepaalde vrouwenstam. Een stam die me helpt om moeder te zijn en een stam waarin elke vrouw iedereen liefdevol helpt. We behoren tot vele stammen, zoals de stam van onze naam, de stam van onze school, de stam van ons dorp, de stam van ons geloof enz. De belangrijkste stam is de stam van Hemelse Vader, daar behoren alle mensen bij. Alle vrouwen behoren ook tot de stam van Moeder Eva. Hoeveel krachtige moeders zijn er al niet uit die stam voortgekomen? Vrouwen die de macht hebben om elkaar te helpen en te steunen in een van de meest heilige roepingen: het moederschap.
Misschien denk je dat goede moeders het wel alleen aan kunnen. Nee, hoor! Ik wil een vergelijking maken met de ringen van een boomstam. In het midden staat je kind. De eerste ring is God, de volgende ring is papa en mama. De ring erna is misschien oma en dan volgen de ringen van tantes, nichtjes enz. In een boomstam staan de ringen dichter of verder van het centrum, maar elke ring vormt de sterkte en de groei van de boom. Voor onze kinderen zullen sommige ringen dichter of verder van hen afstaan, maar allemaal hebben ze een invloed op hen en zijn ze een deel van hun groei en vooruitgang.
Het is maar een vergelijking, maar alle vrouwen hebben een invloed. Zo kunnen wij ook een ring toevoegen aan de boom van kinderen die niet de onze zijn.

Twee zijn beter dan één, omdat zij een goede beloning hebben bij hun zwoegen.
Want, indien zij allen vallen,
dan richt de een de ander weer op;
(Prediker 4: 9-10)

We mogen elkaar niet belemmeren om een ring te plaatsen rond een kind. We moeten elkaar niet in de weg staan om ‘het dorp’ te zijn.
Marjorie Hinckley zei het zo mooi:

We are all in this together.
We need each other.
Oh, how we need each other.
Those of us who are old need you who are young,
and hopefully,
you who are young need some of us who are old …
We need deep and satisfying friendship with each other.
These friendships are a necessary source
of sustenance.

In de boomstam van mijn leven zijn al vele ringen gemaakt. Ze zijn gemaakt door mijn ‘stamleden’: twee echte zussen, schoonzussen, buurvrouwen, vriendinnen, leden van mijn kerkwijk en kerkring, boekenliefhebsters, kunstliefhebsters en museabezoeksters wiens naam ik niet eens ken. Sommigen in mijn stam hebben hetzelfde geloof als ik, anderen niet. Sommigen hebben dezelfde politieke ideeën, anderen niet. Sommigen houden van dezelfde schrijvers, anderen niet. Sommigen houden van klassieke muziek, anderen niet. Deze smeltkroes van ideeën en ervaringen maken mijn stam van vrouwen geweldig!
We mogen ook niet vergeten hoeveel mannen een positieve invloed uitoefenen, een kind heeft ook een papa, en vele geweldige mannen kruisen ook hun pad. Maar deze blogtekst is nu vooral aan de vrouwen gericht, de mannen komen een andere keer aan bod.

Ik ben een moeder, en dat is niets iets dat ik zomaar tussendoor doe. Mijn moederzijn neem ik mee in alles wat ik doe. Ik ben moeder als ik een toespraak geef en als ik een blogtekst schrijf. Ik ben moeder in mijn lesgeven en in mijn creatieve uitingen. Het moederschap beïnvloedt mijn politieke voorkeur en ideeën. Het heeft invloed op mijn winkelen, mijn babbelen en nog zo veel meer. Moederschap zit in mij.
Ik begin zo stilaan te beseffen dat ik wel echt de moeder ben die mijn kinderen nodig hebben, ook al doe ik vele dingen niet zoals het zou moeten.
Als ik me afvraag of ik wel bekwaam genoeg ben, dan keer ik me naar mijn Hemelse Vader. Hij en Zijn Zoon zijn het middelpunt van mijn leven. Te midden van de moeilijkheden die het moederschap geregeld meebrengt, voel ik Hun liefde en krijg ik vrede.

MAM
Dat spel je ondersteboven als
WAW

Juist, mama’s zijn wauw! Een hopeloos moment maakt je heus geen hopeloze moeder.
Een beetje humor komt ook wel van pas. Als je kleine kinderen weer eens de zetels als trampoline gebruiken, als je tieners weer eens de ijskast geplunderd hebben, als er weer eens vuile voeten op de vloer staan, of vingerafdrukken op de ramen en kasten, als je weer eens de tablet of spelconsole weggestopt hebt en je kinderen zeuren dat ze zich dood vervelen … spring dan in gedachten naar de toekomst en fantaseer dat je later, als zij groot zijn, bij hen thuis binnenspringt, je voeten niet afveegt en je alles opeet en opdrinkt wat ze in huis hebben. Kortom, je maakt er een boeltje van. Je kijkt op je uurwerk en geeuwt. Je zegt dat je je dood verveelt en je verdwijnt.
Enfin, een moeder mag soms wel eens een kortstondige ‘heksengedachte’ hebben.

Het leven van een mama is onvoorspelbaar, moeilijk, en soms een puinhoop. Het is verre van volmaakt en een moederhart breekt meer dan eens. Maar het leven van een mama is ook leuk, grappig en creatief. Het is inspirerend, verheffend en vreugdevol.

Gelukkige moederdag
aan alle mama’s
en aan alle vrouwen
van de stam die ringen bouwen.

Jullie zijn GEWELDIG!