Driekoningen is voorbij: de traditie vraagt om dan de kerstboom af te breken. Het werkwoord afbreken alleen al geeft me kriebels. Afbreken impliceert iets wegdoen, maar houdt ook de belofte in van iets nieuws op te bouwen.
Het kerstgerief opruimen maakt me altijd wat weemoedig. Het is een tweestrijd tussen de mooie herinneringen in een doos stoppen en verwachtingsvol uitkijken naar nieuwe gebeurtenissen.
Ik laat één van de ‘Forgotten Carols’ van Michael McClean door de muziekboxen klinken:
I cry the day I take the tree down
Eén voor één verwijder ik de bollen en versiersels uit de boom. Het half uur dat ik gepland had, duurt veel langer. Sommige stukken voeren me immers weken of zelfs jaren terug in de tijd.
Met een glimlach leg ik alle ‘kerstmannen’ op het deken in de doos. Mijn man heeft het niet zo voor deze jolige oude man in zijn rood pakje. Maar een goede vriendin stuurde jaren na elkaar een voetbalminnend kerstmannetje op en deze versie wordt gedoogd in de kerstboom.
Verschillende andere versiersels roepen herinneringen op aan ver-weg-vrienden. Ik heb ze een maand lang dichterbij gevoeld. Vriendschap is mooi, maar belangrijk is om mooie vriendschappen te blijven onderhouden. Voila, hier duikt spontaan een nieuwjaarsdoel op.
‘Lieve moeder’ lees ik op een kleine sneeuwbol en mijn hart maakt een sprongetje van dankbaarheid. Dit kind van mij mocht weer een kerst bij ons zijn. Het zelfgemaakte, geborduurde kersthangertje van mijn moeder vertelt me dan weer dat mijn vader er ook deze kerst niet bij was.
Door de muziekbox klinkt het lied iets luider (of is het inbeelding?):
I cry the day that I take the tree down
I want the season to last all year round
When I’m surrounded by these memories
It’s almost like you’re here with me.
Terwijl ik mijn neus snuit neem ik me voor om dit jaar wat meer dankbaarheid te tonen voor de dingen die ik nu normaal vind.
De doos raakt voller. In mijn hand hou ik een grote doorzichtige bol vast. Binnenin plakt een sneeuwmannetje van Fimo. Meer dan twintig jaar geleden heb ik die, en enkele andere -spoorloos verdwenen-bollen met mijn kinderen gemaakt. Begin december denk ik nog steeds heel naïef dat de kersttijd een lange periode is. Begin januari wordt ik met de neus op de feiten gedrukt: de tijd is me altijd te vlug af. Is het daarom dat in sommige straten de kerstverlichting een heel jaar blijft hangen? Er spookt een stemmetje in mijn hoofd: besteed je tijd steeds nuttig.
Alle dagen kerst, altijd een kersthuis, altijd kerstmuziek … Ook al eens zo’n enge film gezien?
Nee, dozen vol kerstspullen belanden weer op zolder. Als ik terug beneden ben, lijkt mijn huis veel lichter en ik zie door het raam de eerste voorjaarsbloemen al piepen boven het gazon – ze willen dit jaar wel echt vroeg flaneren in mijn tuin.
De laatste zin van het lied echoot nog even na:
I cry the day that I take the tree down
And I want the season to last all year round.
Mijn hart maakt een vreugdesprongetje. De kerstbollen liggen hoog en droog te slapen, maar de geest van kerst kan een heel jaar verder leven. Moet een heel jaar verder leven. Familie, liefde, genegenheid, vriendschap, dankbaarheid, zorgen voor, spiritualiteit, geloof … dat is de ware geest van kerst.
Het stemmetje fluistert: Goede voornemens maken en doelen stellen is heus niet zo moeilijk.
Maak er een fantastisch nieuw jaar van!
En voor wie even melancholisch is als ik – of een beetje meer of minder:
I cry the Day I Take the Tree Down Slideshow-Youtube
#kerst#nieuwjaar#forgottencarols#doelen
Bedankt voor het delen van deze fijne gevoelens. Ik voelde me als een vliegje in je woonkamer. Het was net het opstekertje dat ik nodig had op deze druilerige, donkere maandagochtend. Het bracht een glimlach op mijn gezicht en de zin om ‘er in te vliegen’.
Dag Annick, een glimlach kunnen toveren is voor mij een van de mooiste geschenken.
Dat is heerlijk om te lezen en ja je werd een beetje meegetrokken in je huiskamer en je belevenissen van nu en vroeger, fantastisch als je er bij bepaald om goeie doelen te stellen in het nieuwe jaar
Doelen stellen is een, ze verwezenlijken vergt wat meer. Maar ook al bereik je niet alle gestelde doelen, een doelloos leven is veel triestiger.
Dag Linda,
Ik ben het met je eens, tijd lijkt vooraf altijd langer te duren, maar eens voorbij merken we dat die tijd toch zo kort leek. Vooral de mooie dagen en ervaringen vlogen voorbij voor je er erg in had. Zo is het ook met het leven. Als kind lijkt vijftig jaar een eeuwigheid, bijna onbereikbaar ver, maar eens je zelf die jaren hebt bereikt, merk je pas hoe snel ze gaan. Je ziet hoe je eigen kinderen kinderen krijgen en hoe vlug ook zij, leren lopen, praten, naar school gaan en stilaan jonge volwassenen worden.
Inderdaad het gezegde, ‘besteed je tijd steeds nuttig,’ is. O zo belangrijk, want nooit kunnen we een verloren moment terugwinnen in tijd. Ik ben dankbaar voor elk moment, de mooie om daarvan te genieten, de moeilijke om daaruit te leren, die ik samen met mijn vrouw, kinderen, vrienden en collega’s mocht delen. Ze hebben me gemaakt tot wie ik nu ben.
Bedankt voor je mooie reactie, Fred. Ouder worden zegent ons inderdaad met vele mooie herinneringen en vrienden. Onze reacties maken ons tot wie we zijn, dat is juist.
Lieve Linda,
Zoals je ziet wie zoekt die vind, ik heb je blog gevonden en je mooie woorden over het wegbergen van de kerstspullen gelezen. Ik vind het fijn voor jou dat je er telkens, jaar na jaar genoegen in vind om dit te doen. Echt bij mij is dit heel wat anders, ik zie er elk jaar meer en meer tegenop. het verhuizen van de kerstspullen van de zolder naar beneden en weer terug stel ik alsmaar meer uit, gelukkig, of niet, duikt daar telkens weer mijn dochter op die vind dat het er toch echt bij hoort ! maar zoals je weet is deze periode al lang niet meer wat ze altijd was, hoe heerlijk, hoe gezellig en hartverwarmend vroeger, dat keert echt niet meer terug. Elk jaar duiken de herinneringen weer op en komen de beelden op je netvlies weer te voorschijn. En al heelt tijd wonden, ze worden toch weer opengereten zonder dat je er om vraagt . Als je dan wat zonnige positieve vooruitzichten mocht hebben zou je er wat sterker tegenaan kunnen gaan, helaas, die zie ik voorlopig echter niet.Toch blijf ik positief en hoop ik dat het ooit mag keren. Ik mag en kan niet geloven dat dit zal blijven duren. IK trek mij op aan mijn schatten van kinderen en kleinkinderen en een deugddoende babbel zoals gisteren met jou. En natuurlijk aan het lezen van jouw mooie tekst. Bedankt daarvoor en een hele lieve knuffel van mij.
Gelukkig dat er lieve dochters zijn, he? Een hele dikke knuffel terug. Je bent een sterke vrouw, geloof dat maar.