Is wandelen tijdverlies?

IMG_20151228_135754

To walk or not to walk,

that’s the question.

Wandelen kan je op vele manieren doen. Je kan stappen, lopen of te voet gaan. Je kan kiezen om te slenteren, te kuieren of te trekken. Je kan zelfs flaneren.

Flaneren gaat me niet zo goed af, maar ik kijk wel graag naar mensen die flaneren.
Voor mij is ’te voet gaan’ vanzelf verlopen. De kleuterschool lag zo’n kilometer van ons huis, maar weer of geen weer, er was geen keuze buiten te voet gaan. Ik was nog te klein om moederziel alleen te gaan, dus ging moeder of tante mee. De lagere school lag nog enkele kilometers verder (in mijn ogen nog véél verder), maar mijn benen waren mijn enigste transportmiddel. Samen met mijn broer, zus, nichtje, neef en buurkinderen stapte ik elke dag gezwind naar school. ’s Avonds slenterde ik moe terug naar huis. Ik had geen stappenteller nodig, die bestond trouwens nog niet in de jaren ’60. Iedereen bereikte zonder tellen het minimum aantal stappen wat men anno 2016 als gezond bestempelt. Trouwens, fitnessen gebeurde toen ook in open lucht: lopen, fietsen, hinkelen, touwtjespringen, zaklopen, kaatsen, ‘rekkeren’, tikkertje , en nog meer van die ‘zweetbevorderende’ oefeningen. Maar ik ging het over ‘wandelen’ hebben.

Ik wandel graag. Zowel alleen, als met twee, als in een groepje.
Alleen kom ik mezelf tegen.
Met twee zijn gesprekken nog zo prettig.
En in groep leer ik zo veel meer.

Als je wandelt,

kom je niet enkel buiten,

maar ga je ook naar binnen.

(Annelies De Waele)

In onze tijd moet alles ‘sociaal’ zijn. Hoe meer vrienden op je social media, hoe geslaagder je lijkt in het leven. Alleen iets doen, krijgt een zielige of een marginale stempel. Ik hou er van om af en toe eens alleen ‘het blokje rond’ te stappen. Ik geniet dan van het wandelen zelf: verstand op nul, blik op oneindig.En weet je, er worden dan nieuwe ideeën geboren.
Dat gebeurt ook als ik met mijn man wandel. Buiten romantische ontboezemingen, zijn er ook oneindig veel ideeën ontsproten uit deze tête à tête – wandelingetjes langs de Wase velden. Heerlijk is dat! Albert Einstein zei niet voor niets:

De benen zijn de wielen

van creativiteit.

Soms is mijn wandelen ook gepland, heeft het een doel. Op stap met mijn moeder, of een natuurdomein bezoeken, of wandelen op het strand of op de zeedijk. Soms sjok ik ook achter een natuur- of stadsgids. Ik proef dan met al mijn zintuigen van het natuurlijk of stedelijk landschap.
Als je wandelt, dan beweeg je veel trager dan als je fietst. Ja, je geraakt minder ver, maar kleuren en geuren en allerlei gekke en kleine dingen vallen meer op. Maak eens tijd om door je eigen buurt te wandelen. Je gezichtsvermogen verbetert, want je merkt dingen op die je nooit  eerder zag (was die deur altijd al blauw geschilderd?). En als je de kwetterende zwaluwen hoort die boven je hoofd scheren, en je de tsjif-tsjaf in de verte hoort ’tsjif-tsjaffen’, dan weet je dat je nog niet direct naar de oorspecialist moet.

We wandelen niet

om het leven te ontvluchten,

maar opdat het leven

ons niet zou ontvluchten.

Trekken, is wat langer wandelen, met wat water en een snack in je rugzak. Dan gebeurt het wel eens dat je moet stoppen om je schoen los te maken. Je schudt hem eens goed ondersteboven en dan kan je weer fluitend verder stappen (als je adem dat toelaat).

Het zijn niet de bergen en dalen

die het wandelen

moeilijk maken,

maar het steentje

in je schoen.

 

En hiermee ben ik dan aan het filosofische pad gekomen.
We hebben allemaal wel al eens gehoord dat een voettocht van duizend kilometer met de eerste stap begint. Ons leven is een trektocht langs verschillende paden. En we moeten soms een beslissing nemen in de wegen die we willen bewandelen. Voor je een keuze maakt, is het goed om de uitspraak van Voltaire voor ogen te houden:

Wie een verkeerde weg inslaat,

moet een heel eind lopen.

Dit zal menige trekkende kaartlezer beamen.

 

Niettemin is het beter

om alleen te wandelen,

dan de massa te volgen

die de verkeerde richting uitgaat.

(Diane Grand)

 

Iemand volgen kan ook goed zijn. Een gids in de woeste bergen is van onschatbare waarde. Hij leidt je op betrouwbare wegen, hem volgen betekent veiligheid.
Jezus Christus zei: Ik ben de Weg. Volg mij.
Als de mensheid Hem zou volgen, dan zouden ze niet meer moeten zoeken naar het paradijs; dan zou heel de wereld het paradijs zijn, voor iedereen.

Het wandelseizoen is aangebroken. Profiteer van de lange dagen en ga op stap. Wandelen is nooit tijdverlies, behalve als je motto ’tijd is geld’is. Hippocrates wist al dat wandelen het beste medicijn is. En wandelen kan je geestelijk inspireren omdat het traag is.

Schildpadden kunnen

meer over de weg vertellen

dan hazen.

(Kahlil Gibran)

 

Tip!

Een toffe gezinswandeling: Ninglispo (Aywaille), regio Luik – Sougné – Remouchamps.

De Ninglispo is een zijriviertje van de Amblève. Op de parkeerplaats kan men verschillende bewegwijzerde wandelingen kiezen. Jo en ik kozen de avontuurlijke, romantische wandeling nr. 21, gemarkeerd door een blauwe rechthoek. Die is ongeveer 6 km, reken op 2 à 3 uur met kinderen.
Het eerste deel van de wandeling loopt langs en over de Ninglispo. Dat stuk zullen de kinderen het leukst vinden: over rotsen klauteren, over smalle brugjes stappen (sommige zijn echt wel heel smal), klimmen … Toch opletten bij nat en vochtig weer. Er hangen niet voor niets stevige touwen om je wat houvast te bieden. Het tweede deel van de wandeling loopt  door de bossen zacht naar beneden langs een brede weg tot aan de parking.
Het is een prachtige wandeling. Ik deed ze in de winter. In de zomer kunnen de kinderen veel waterplezier beleven in het stromend water en aan de watervalletjes.

Doen dus!

Parking Auberge du Ninglispo
Sedoz 5
4920 Sougné- Remouchamps (Aywaille)

 

One thought to “Is wandelen tijdverlies?”

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.