Let it snow, let it snow …

Het is jaren geleden dat het nog zo gesneeuwd heeft. In ons vlakke Vlaanderen is 15 cm niet iets wat je dikwijls meemaakt en ik ben er dan ook nog lang niet op uitgekeken.
Ik weet niet wat jij voelt als je de eerste sneeuw van de winter ziet vallen. Misschien ben je chagrijnig of zing je de ziel uit je lijf met het liedje ‘Let it snow’?
Dwarrelende sneeuwvlokken geven mij nog steeds een blij gevoel. En net als het kind van vele jaren geleden, vind ik het nog even magisch.
Met evenveel verwondering kijk ik naar de dansende wollige kristallen die het grijze kale winterlandschap bedekken met een schitterend wit deken. Al mijn zintuigen staan op springen. Het geluid klinkt dof en ver, en het licht valt zachter op mijn ooglens. Ik voel kriebels in mijn buik en moet mijn muts en handschoenen zoeken. Warme winterlaarzen bonken in in de schoenenkast en hoor ik nu mijn dikke winterjas fluisteren: ‘Dat werd tijd.’?

Even later stap ik ingeduffeld als een Poolreiziger het winterse landschap in. Bijna vind ik het zonde dat mijn voetstappen het witte tapijt uit evenwicht brengen.
Het knerpen van de sneeuw onder mijn laarzen geven een voldoening waar de chocolade van Sinterklaas in het niets mee valt.
Ik adem de frisse lucht in en verbeeldt me dat ik de sneeuw zelfs ruik – of is het niet ingebeeld?
Zo alleen in de velden borrelt het kindzijn omhoog en ik steek mijn tong uit om heel even de sneeuw te proeven. Ik voel de impuls om een sneeuwengel te maken, maar zie daar toch van af. Glimlachend vergeet ik dat ik een dame ben die haar meeste levensjaren al gehad heeft.

Snow provokes responses that reach right back to childhood.
(Andy Goldsworthy)

Maar mijn jarenlange ervaringen op allerlei vlak laten me deze winterwandeling toch anders beleven dan die uit mijn kindertijd. Een kind geniet onbezorgd van deze sneeuwpracht, terwijl mijn gedachten na deze speelse kennismaking met het winterwonderland een serieuzere wending krijgt.
Ergens las ik eens het volgende mopje:

Een sneeuwvlok dwarrelt eenzaam naar beneden.
Hé, waar ga jij naar toe?’ roepen haar kameraadjes.
‘Ik ga in België chaos veroorzaken’, gniffelt het ondeugende vlokje.

IK zie in gedachten de kilometerslange files met auto’s die als schildpadden schuifelen over het gladde wegdek. Ik hoop dat de ‘verkeerscowboys’ thuis gebleven zijn en dat mijn geliefden zich veilig kunnen verplaatsen in de winterchaos.
Terwijl het Vlaamse wegennet inderdaad horrortoestanden beleeft, ben ik alleen op de wereld. Hebben jullie ook al dat aparte gevoel gehad als je de eerste bent die een spoor in de sneeuw achterlaat? Dat gevoel dat je ineens weet hoe speciaal je wel bent? Niet alleen omdat jouw afdrukken de eerste zijn, maar gewoon dat besef dat je even uniek bent als een sneeuwvlok? Geen enkele sneeuwvlok is hetzelfde, elke sneeuwvlok is prachtig op zich. Geen enkele mens is hetzelfde, elke mens is prachtig op zich!

Sneeuwvlokken leren me nog veel meer. Een enkele ijskristal is zo fragiel, breekbaar en vergankelijk, maar als ze aan mekaar hangen kunnen ze van alles zijn: sneeuwballen, sneeuwmannen en een heel immens deken. Ik denk dat de mens over die eenheid en samenwerking nog wel wat kan opsteken.

A snowflake
is one of God’s most fragile creations,
but look what they can do
when they stick together!

Als ik achterom kijk zie ik duidelijk de weg die ik afgelegd heb, mijn voetstappen liegen niet. In mijn persoonlijke leven laat ik ook voetstappen achter: stevige, grote, opgewekte stappen, maar ook voorzichtige, kleine pasjes. Elke stap bracht me verder op mijn levensweg. Zo’n winterwandeling laat me mijmeren over mijn richting. Ik besef nog meer hoe belangrijk mijn richting is, want je leven opnieuw ècht leven kan niet. Met zoveel afleiding om ons heen moeten we de juiste prioriteiten stellen en misschien onze voetstappen een andere wending geven.

The future lies before you
like a field of fallen snow.
Be careful how you tread it,
for every step will show.

Ik heb mijn fototoestel bij me, zo’n klein cameraatje zonder veel poespas, waar ik al veel gebeurtenissen heb vastgelegd in mooie herinneringen. Ik weet dat als ik straks mijn foto’s bekijk, mijn wintergevoelens weer levend worden. In wat voor een gezegende tijd leef ik toch. Herinneringen vervagen, maar met enkele klikjes kunnen de mijne langer opgeslagen worden.
Ik maak een paar foto’s van het landelijke wintertafereel en geniet nog meer van de schoonheid en zachtheid van de velden bedekt met een verse laag sneeuw. Alles lijkt mooier, en oneffenheden zijn verdwenen. Zou er ook zo’n soort sneeuw bestaan voor het echte leven met zijn frustraties, lelijkheden en onvolmaakte toestanden?
Kahlil Gibran gaf me het volgende antwoord:

Kindness is like snow –
it beautifies everything it covers.

Vriendelijkheid en goedheid is inderdaad een lieflijk deken. Ik ben zo dankbaar voor alle mensen die ooit al eens zo’n deken rond mij gelegd hebben. Misschien niet voor niets dat we dromen en zingen van een witte kerst, want dat is toch een van de boodschappen in die periode van het jaar:

Vrede op aarde bij mensen des welbehagens. Vrede op aarde bij mensen van goede wil.

Er is inderdaad vrede in gezinnen, buurten en landen waar de mensen vriendelijkheid en goedheid uitstralen en leven. De kerstperiode brengt ons terug naar de essentie van vrede. Het kerstverhaal van een moeder, vader en een kleine Baby gebeurde meer dan 2000 jaar geleden. Hoewel ik besef dat de Heiland niet in december geboren is, vind ik het, net als vele christenen, heerlijk om dit in de winter te vieren.  Cadeautjes en een heleboel lichtjes om het Licht en het grootste geschenk ooit te herdenken. Ik kreeg toevallig de toespraak van president Trump te horen die hij op 1 december aan het Amerikaanse volk bracht. Toen ik president Trump die woorden hoorde zeggen kreeg ik hoop dat het in deze wereld toch nog goed kan komen. Ik citeer een stukje:

‘Christmas is a time for prayer and worship, for gratitude and renewal. For Christians this is a holy season. The celebration of the birth of our Lord and Savior, Jesus Christ. The Christmas story begins 2000 years ago with a mother, a father, their baby son and the most extraordinary gift of all: God’s love for all humanity. Whatever our beliefs, we know that the birth of Jesus Christ and the story of this incredible life forever changed the course of human history. At Christmas time we recognize that the real spirit of Christmas is not what we have, it’s about who we are, each one of us is a child of God….’
(the Declaration Donald Trump 01/12/2017)

Het is ondertussen terug zachtjes gaan sneeuwen. Kleine vlokjes worden groter en ik verander stilaan in een levende sneeuwman. Ik krijg de zachte raad om naar huis te keren. Wijselijk luister ik, want de vlokjes krijgen gezelschap van een snerpende wind.

Advies is als sneeuw.
Hoe zachter het valt,
des te langer blijft het liggen
en des te dieper wordt het in het brein gegrift.
(Samuel Taylor Colridge)

Raad geven wordt inderdaad het best als vallende vlokjes gegeven. Uit ervaring weet ik dat raad ook bemoeiziek of betweterig kan overkomen. Goed bedoelde raad mist zijn doel als het opdringerig aanvoelt.  Oren worden doof en zo kan wijsheid weggegooid worden.
Gelukkig hebben vrienden, familieleden, leerkrachten en soms zelfs volslagen onbekenden me in mijn leven voldoende ‘sneeuwvlokkenraad’ gegeven, zodat ik kon worden wie ik ben.
Dankbaarheid voor al die momenten verwarmt mijn ziel en ik bedenk met een frons dat de winter wel heel koud moet zijn voor hen die geen warme herinneringen hebben.

De winter is de tijd voor comfort,
voor lekker eten en warmte,
voor de aanraking van een vriendelijke hand,
en voor een gesprek bij het vuur:
het is de tijd voor thuis.
(Edith Sitwell)

Met ijskoude tenen, tintelende vingers, een rode neus, en een jeugdige blos draai ik de sleutel om van onze voordeur. Ik ben thuis.
Ik heb een prachtige winterse wandeling gemaakt. Ik heb me verwonderd en blij gevoeld als een kind. De sneeuw leerde me enkele wijsheden.
Met een kop warme chocomelk mijmer ik verder over de schoonheid en het mysterie van de schepping èn over de vreugde die een mens kan ervaren.

MERRY CHRISTMAS !

3 gedachten over “Let it snow, let it snow …”

  1. Merry Christmas voor jou ook.
    Bedankt voor het bloggen in 2017 – ik werd geregeld voor de spiegel gekatapulteerd: mooi.
    Doe zo verder aub – laat niets je tegenhouden.

  2. Mooi als de blankheid van verse sneeuw, bedankt Linda en ook voor jou en uw geliefden wens ik je een vredige kersttijd toe

  3. Mooi zoals dwarrelende sneeuwvlokjes…heb je dat weer omschreven 😉
    Ik vond het sneeuwtapijt zo mooi dat ik er niet op wou stappen om de vetbollen voor de vogels te hangen…
    Ook voor jullie een prachtige kersttijd gewenst!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.